Μια διαφορετική ματιά στο αθλητικό 2016. Αυτοί που την πρωτοχρονιά θα πουν «να φύγει και να μην ξαναγυρίσει». Παίκτες, προπονητές και ομάδες που πέρασαν δύσκολα και που περιμένουν απ’τη νέα χρονιά να σηματοδοτήσει την αλλαγή προς το καλύτερο.
Οι αθλητικές ανασκοπήσεις μιλούν κυρίως για επιτυχίες. Γυρίζουμε πίσω το χρόνο και στην ουσία στεκόμαστε σ’αυτούς που τα κατάφεραν, που ξεχώρισαν, που πέτυχαν. Είναι μια διαδρομή από νίκες και σ’αυτή τη διαδρομή οι μόνες αρνητικές στάσεις είναι τυχόν τραγωδίες (Σαπεκοένσε) και θάνατοι μεγάλων (Αλί, Κρόιφ).
Πάμε να ρίξουμε μια διαφορετική ματιά στο αθλητικό 2016. Να θυμηθούμε αυτούς που την πρωτοχρονιά θα πουν “να φύγει και να μην ξαναγυρίσει”. Τους παίκτες, τους προπονητές και τις ομάδες που πέρασαν δύσκολα μέσα στο 2016, που περιμένουν απ’τη νέα χρονιά να σηματοδοτήσει τη βελτίωση, την αλλαγή προς το καλύτερο.
Ποιοι θα πουν “να φύγει και να μην ξανάρθει” για το 2016;
ΛΙΟΝΕΛ ΜΕΣΙ: Η ΒΡΑΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ
Σύμφωνοι. Δεν ήταν όλα μαύρα για τον Μέσι το 2016. Δεν θα μπορούσαν να είναι άλλωστε, όταν μιλάμε για τον κορυφαίο. Εξακολουθεί να είναι τέτοιος, πήρε το πρωτάθλημα με την Μπαρτσελόνα, κάνει μαγικά και φέτος και ΟΚ, σύμβαση επιτυχίας με το Champions League δεν έχει κανείς.
Όλα αυτά δεν αλλάζουν το γεγονός πως στο 2016 έφτασε στο δικό του ναδίρ. Όχι ως ποδοσφαιρική αξία, αλλά ως άνθρωπος. Με δάκρυα στα μάτια, διαλυμένος, ράκος, μετά τον (έναν ακόμα) χαμένο τελικό με την Αργεντινή, μετά από δικό του χαμένο πέναλτι, μετά από ένα ακόμα ματς που έπαιζε μόνος εναντίον όλων, που έμοιαζε με μαθητή Λυκείου που προσπαθεί να πάρει το σχολικό πρωτάθλημα με συμπαίκτες απ’το Δημοτικό.
Ακολούθησε η αποχώρηση απ’την Αργεντινή, η επιστροφή και το ξανθό μαλλί, που ακόμα και ο ίδιος παραδέχθηκε δημόσια πως προέκυψε ως ανάγκη για αλλαγή. Για τον ποδοσφαιριστή Μέσι το 2016 ήταν μία ακόμα σεζόν μαγείας, αλλά για τον άνθρωπο ήταν η χρονιά που “ράγισε” τόσο πολύ, που έβαψε ξανθά τα μαλλιά του και είπε “τέρμα, δεν αντέχω άλλο”.
ΖΟΖΕ ΜΟΥΡΙΝΙΟ: Η ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ
Από πλευράς αποτελεσμάτων, ο Μουρίνιο δεν έπαθε κάτι σοβαρό, δεν έχασε κάποιον τίτλο. Όμως, το 2016 ήταν γι’αυτόν η χρονιά της αμφισβήτησης. Ο Πορτογάλος πέρασε τη μισή χρονιά στην ανεργία, αφού απολύθηκε απ’ την Τσέλσι τον Δεκέμβριο του 2015. Το πρόβλημα δεν ήταν η μόλις δεύτερη απόλυση της καριέρας του, αλλά το γεγονός πως για πρώτη φορά βρέθηκε στο επίκεντρο σοβαρής και σφόδρας κριτικής.
Προφανώς και οι κορυφαίοι πάντα δέχονται κριτική, όμως ο Μουρίνιο για πρώτη φορά αμφισβητήθηκε συνολικά: ο τρόπος που δουλεύει, η ένταση που φέρνει στις ομάδες και μετά από λίγο είναι πρόβλημα, οι αποφάσεις στις μεταγραφές, το αγωνιστικό στιλ, τα αποτελέσματα. Τα άρθρα αμφισβητούσαν ακόμα και το κατά πόσο είναι σύγχρονος πια.
Κάπως έτσι για πρώτη φορά στην καριέρα του ο Μουρίνιο ανέλαβε ομάδα με “υποχρέωση” επιτυχίας. Και το δεύτερο μισό του 2016 με τη Γιουνάιτεντ ήταν “ούτε κρύο, ούτε ζέστη”. Κυνηγάει την τετράδα, αλλά “αναγκάστηκε” γρήγορα να παραδεχθεί πως ο τίτλος είναι για του χρόνου.
Εδώ θα είναι για να τον διεκδικήσει, προσωπικά δεν θα στοιχημάτιζα πως θα φύγει απ’το Μάντσεστερ χωρίς να τον έχει κατακτήσει, αλλά το μέλλον δεν θα αλλάξει το γεγονός πως το 2016 ήταν η χρονιά που ο Ζοζέ κατέβηκε απ’τον θρόνο του απυρόβλητου.
ΚΩΣΤΑΣ ΦΟΡΤΟΥΝΗΣ: ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ
Τέτοια εποχή πέρσι ο Φορτούνης ήταν στα ουράνια, αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής του ελληνικού ποδοσφαίρου. Σκόραρε με ευκολία στην Ελλάδα, έλαμπε στα παιχνίδια του Champions League.
Με την αλλαγή του χρόνου, έπεσε λίγο. Τα γκολ λιγόστεψαν και στο δεύτερο μισό της σεζόν μόνο τρεις φορές βρήκε δίχτυα χωρίς το γκολ να προέρχεται από πέναλτι ή φάουλ. Στο τέλος της σεζόν ήρθε και η απώλεια του αήττητου και του Κυπέλλου, όπως ήταν λογικό ο Φορτούνης μάζεψε γκρίνια.
Το πράγμα χειροτέρευσε το καλοκαίρι: πρώτα η φυγή του Σίλβα, που ο Φορτούνης δεν πήρε ποτέ καλά, μετά ένα εμφανές ντεφορμάρισμα, ο αποκλεισμός απ’το Champions League, η γιούχα στο Καραϊσκάκης.
Οι νίκες στα ντέρμπι και η πορεία στο πρωτάθλημα ήρθαν για να αλλάξουν το κλίμα, αλλά όχι και να επαναφέρουν τον Φορτούνη στα περσινά του επίπεδα. Λίγα γκολ, λίγες καλές στιγμές, όχι και η καλύτερη σχέση με τον προπονητή ή το ποδόσφαιρο που παίζει η ομάδα.
Τίποτα το μη αναστρέψιμο για έναν 24χρονο, αλλά σίγουρα το διάστημα που ένοιωσε πως η κορυφή είναι δύσκολη.
ΤΟΜΑΣ ΜΙΛΕΡ: ΟΤΑΝ ΣΤΕΡΕΨΕ Η ΚΑΝΟΥΛΑ
Στην αρχή κανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Η Μπάγερν πήγαινε τρένο στη Γερμανία και ο μεγάλος στόχος ήταν ο τελικός του Champions League.
Τα γκολ του Μίλερ στους επικούς αγώνες στους 16 κόντρα στη Γιουβέντους “έκρυψαν” το γεγονός πως η αποτελεσματικότητα του Γερμανού έπεφτε σταδιακά. Απ’τα τέλη Φεβρουαρίου μέχρι το φινάλε του πρωταθλήματος ο Μίλερ πέτυχε μόλις τρία γκολ στην Μπουντεσλίγκα και το κακό τελείωμα στη σεζόν ήρθε να σφραγιστεί με το χαμένο πέναλτι κόντρα στην Ατλέτικο.
Ελάχιστοι θα μπορούσαν να φανταστούν πως η συνέχεια θα ήταν ακόμα χειρότερη. Ο Μίλερ ήταν σκιά του εαυτού του στο Euro, εκεί που όλοι περίμεναν πως θα ανέβει, αφού τα τουρνουά με τη φανέλα της Γερμανίας είναι αγώνες όπου “λάμπει” σχεδόν παραδοσιακά.
Ο Μίλερ πήγε για διακοπές χωρίς να βρει δίχτυα στη Γαλλία, η Γερμανία δεν έπαιξε καν στον τελικό και τα πράγματα χειροτέρευσαν με την νέα σεζόν. Έπρεπε να φτάσουμε στον Δεκέμβριο για να πετύχει ο Μίλερ το πρώτο του γκολ στο πρωτάθλημα, ενώ ενδιάμεσα ο Γερμανός έχει πετύχει και δύο γκολ στον όμιλο του Champions League.
Μια έρευνα έδειξε πως ο Μίλερ εκτελεί απ’τα ίδια σημεία που εκτελούσε πάντα, απλώς η μπάλα δεν πάει μέσα με τίποτα. Στα 27 του δεν έχει χάσει τίποτα, αλλά το 2016 θα μείνει στην ιστορία ως η χρονιά που για εκείνον η κάνουλα στέρεψε και από καθοριστικός έγινε μοιραίος.
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ: Η ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ
Η προηγούμενη σεζόν έκλεισε με ένα μικρό χαμόγελο. Ο ΠΑΟΚ του Τούντορ δεν πήγαινε πουθενά, ήρθε ο Ίβιτς και ο Δικέφαλος πήρε την πρώτη θέση στα play-off, με τον Κλάους να σκοράρει στα ματς με τον Πανιώνιο. Η συνέχεια ήταν ελεύθερη πτώση.
Πρώτα ο Αθανασιάδης είδε τον εαυτό του να χρίζεται σκόρερ και ταυτόχρονα να είναι μοιραίος για τις χαμένες ευκαιρίες στη ρεβάνς του αποκλεισμού απ’τον Άγιαξ. Μετά άκουσε τον Σαββίδη να λέει πως ήταν λάθος του που δεν τον πούλησε και μετά ήρθαν και τα πιο δύσκολα.
Γκολ, γιοκ. Δύο με τη Λίμπερετς εκτός έδρας, αλλά κανένα στη Super League. Φτάσαμε στη διακοπή των γιορτών και ο Αθανασιάδης δεν έχει βρει δίχτυα στο πρωτάθλημα. Πήρε την μπάλα για να εκτελέσει το πέναλτι στην Κέρκυρα και να βάλει τέλος στην ξηρασία, αλλά είδε τον τερματοφύλακα να αποκρούει κι έμεινε στη βούλα με τα χέρια ανοιχτά, σε ένα μείγμα απόγνωσης και απορίας.
Ο Ιβάν του έχει βάλει πωλητήριο, η Θεσσαλονίκη είναι (όπως πάντα) διχασμένη και το 2016 έφερε τον Κλάους για πρώτη φορά εκτός του βάθρου του αγαπημένου παιδιού, που βγήκε απ’τα σπλάχνα της ομάδας. Πλέον είναι περισσότερο “το παιδί με το ρολόι”.
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Για να είναι κακή η χρονιά για τον Παναθηναϊκό, θα μπορούσε να αρκεί το γεγονός πως ο Ολυμπιακός πήρε δεύτερο σερί πρωτάθλημα. Κάτι που σημαίνει πως ο Παναθηναϊκός έμεινε για δύο χρόνια μακριά απ’τον εγχώριο τίτλο, κάτι που είχε να συμβεί απ’το μακρινό 1997 και την πεντεαετή κυριαρχία του Ολυμπιακού του Ιωαννίδη.
Αλλά το 2016 δεν ήταν κακό για τον Παναθηναϊκό μόνο για την δεύτερη σερί απώλεια του πρωταθλήματος, αλλά κυρίως για τον τρόπο που ήρθε αυτή. Ο “νόμος του ΟΑΚΑ”, η έδρα που “αυτός δεν μπορεί, γιατί έχει ψυχολογικά”. Όλα αυτά τελείωσαν στα δύο break του Ολυμπιακού, στα δύο νικητήρια τρίποντα απ’τα χέρια του Βασίλη Σπανούλη.
Το χειρότερο σενάριο έγινε πραγματικότητα, σε μια σεζόν που συν τοις άλλοις ο Παναθηναϊκός αποχαιρέτησε τον Δημήτρη Διαμαντίδη, έμεινε εκτός Final Four για τέταρτη σερί χρονιά και κάθισαν στον πάγκο του τέσσερις διαφορετικοί προπονητές.
Μπορεί σε μερικά χρόνια να λέμε πως το 2016 ήταν η σεζόν που ξεκίνησε μια νέα καλή εποχή για τον Παναθηναϊκό, με την έλευση του Τσάβι Πασκουάλ. Μέχρι να συμβεί αυτό, το 2016 ήταν για τους φίλους του Παναθηναϊκού η χρονιά που είδαν τους εφιάλτες να γίνονται πραγματικότητα.
