Το έγκλημά του στο Καβούρι είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο. Η σύλληψή του επίσης. Κι αυτό διότι πραγματοποιήθηκε όχι από πληροφορίες της αστυνομίας, αλλά από το όραμα ενός μέντιουμ. Η Ελένη Κικίδου στρατολογήθηκε ειδικά γι’ αυτό το σκοπό και έδωσε μια περιγραφή τόσο λεπτομερή που άφησε τους ειδικούς με ανοιχτό το στόμα

Ποια ήταν η Ελένη Κικίδου

Υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων. Εκείνοι που πιστεύουν σε μάντισσες και χαρτορίχτρες, αυτοί που θεωρούν ότι πρόκειται απλά για μια κακοστημένη βιομηχανία εξαπάτησης και οι… άλλοι. Σε αυτή την τελευταία κατηγορία χωρά ένας μεγάλος αριθμός ατόμων που θεωρούν ότι ορισμένοι (σε κάθε περίπτωση λίγοι) είναι αυτό που ονομάζουμε «διαισθητικοί». Διαφέρουν από τους υπόλοιπους έχοντας ικανότητες ενόρασης και αντίληψης ενός κομματιού του κόσμου που δεν γίνεται αντιληπτός από «κοινούς θνητούς».

Ένα τέτοιο άτομο φέρεται να ήταν και η Ελένη Κικίδου. Ένα ισχυρό μέντιουμ που συχνά στάθηκε απέναντι στους «τσαρλατάνους» που ζουν από την αφέλεια των εύπιστων πελατών τους. Σε ηλικία μόλις τριών ετών είχε την πρώτη επιτυχία της… Με ένα απλό «Λευτέρης μπλουμ» (ή «Λευτεάκης πηάϊ» κατά άλλη μαρτυρία) απάντησε στο ερώτημα που έκαιγε ένα ολόκληρο χωριό. Ο μικρός Λευτέρης αγνοείτο και χάρις στην υπόδειξη ενός νηπίου βρέθηκε σ’ ένα πηγάδι. Ευτυχώς ακόμη ζωντανός. Το ίδιο βράδυ η μικρή Ελένη προέβλεψε και το θάνατο της θείας της. Δυστυχώς αποδείχθηκε ξανά σωστή.

Ο «Δράκος της Βουλιαγμένης»

Η άμαθη από ειδεχθή εγκλήματα ελληνική κοινή γνώμη των αρχών της δεκαετίας του ’50 συγκλονίστηκε με το περιστατικό του Αυγούστου του ’53 στο Μικρό Καβούρι. Ένα από τα πολλά ζευγάρια που συναντιούνται κρυφά στην περιοχή βρίσκεται αντιμέτωπο με τον εφιάλτη. Ακούγονται τέσσερις πυροβολισμοί. Μία από τις σφαίρες καταφέρνει διαμπερές τραύμα στον Θόδωρο Δέγλερη, άλλη μία σφηνώνεται σε δέντρο και δύο τραυματίζουν την Σοφία Μαναβάκη.

Ακολουθεί πανικός και ζητά βοήθεια από έναν διερχόμενο άντρα. Η ίδια δεν το γνωρίζει, αλλά είναι ο δολοφόνος! Την ληστεύει αφού πρώτα αφαιρεί το ρολόι από το χέρι του νεκρού συντρόφου της κι εξαφανίζεται. Το έγκλημα γίνεται πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες της εποχής, που στις επόμενες μέρες χαρακτηρίζουν τον δράστη «Δράκο της Βουλιαγμένης». Παρά την πίεση προς την αστυνομία για συλλήψεις, οι έρευνες δεν φέρνουν αποτέλεσμα και η υπόθεση βαλτώνει.

Η ώρα του μέντιουμ

Ο δημοσιογράφος της «Ακρόπολις», Θόδωρος Δράκος προσεγγίζει την Ελένη Κικίδου έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στις ιδιαίτερες ικανότητές της. Παρά την αρχική της άρνηση, τελικά πείθεται και μεταβαίνει στο σημείο του εγκλήματος. Εκεί περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τα «γεγονότα», ενώ δίνει και μια πλήρη περιγραφή του δολοφόνου. Την επόμενη μέρα η εφημερίδα ξεπουλά και η αστυνομία παίρνει την αμφιλεγόμενη απόφαση να ακολουθήσει τα λεγόμενά της.

Η Κικίδου κάνει λόγο για έναν άντρα ψηλό, αδύνατο, με ουλή και χαλασμένα δόντια.  Το όνομά του ξεκινά από «Σ», σχετίζεται με στρατιώτες χωρίς να είναι ο ίδιος. Εργάζεται σε κουζίνα, φορά παπούτσι νούμερο 42 και έχει κλέψει το όπλο που χρησιμοποίησε για το φόνο. Οι «εικόνες» που συνέλαβε μέσω της ενόρασης αποκωδικοποιούνται από τις Αρχές που στρέφουν τις έρευνές τους σε πιθανούς υπόπτους. Τελικά, κάποιος, ταιριάζει απόλυτα στην περιγραφή.

Η ταυτότητα του δράστη

Ο Μιχάλης Στεφανόπουλος είχε απολυθεί περίπου 2 μήνες πριν το έγκλημα από το 25^ο Σύνταγμα Πεζικού, στην Αγία Παρασκευή. Είχε μια μεγάλη ουλή που έφτανε μέχρι το λαιμό του, ενώ του έλειπαν και αρκετά δόντια εξαιτίας ενός προβλήματος που κουβαλούσε από την παιδική του ηλικία. Φορούσε τα ρούχα και τα παπούτσια που είχε «δει» το μέντιουμ και στο Smith and Wesson (που είχε κλαπεί από το στρατόπεδο) του φονικού υπάρχουν τα δαχτυλικά αποτυπώματά του…

Αν και αρχικά αρνείται τα πάντα, τελικά ομολογεί πως είναι ο δράστης. Παράλληλα παραδέχεται την επίθεση και σε άλλο ένα ζευγάρι παλαιότερα. Καταδικάζεται σε θάνατο και εκτελείται στην Αίγινα.

Πολλά χρόνια αργότερα σε συνέντευξή της η Ελένη Κικίδου (που βοήθησε την αστυνομία στην εξιχνίαση άλλης μίας υπόθεσης) θα πει ότι αυτή η ιστορία την εξουθένωσε πνευματικά. «Η εκτέλεση του Στεφανόπουλου με στεναχώρησε, με πείραξε ψυχολογικά. Δεν θέλω να γίνομαι πρόξενος κακού σε κανένα. Ας το βρει από κάπου αλλού, όχι από μένα. Αυτή είναι δουλειά της αστυνομίας», δήλωσε.

Πράγματι, η πιο διάσημη διαισθητικός της Ελλάδας δεν θα συνεργαστεί ξανά με τις Αρχές. Θα μείνει όμως για πάντα συνδεδεμένη με την υπόθεση που συγκλόνισε την Ελλάδα. Την υπόθεση του «Δράκου της Βουλιαγμένης», που σύμφωνα με τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώθηκε η ιστορία, «παρέδωσε» με τις υπερφυσικές ικανότητές της στο απόσπασμα…

Ο πύραυλος των… 20.000 ευρώ δεν εκτοξεύτηκε τελικά, μιας και δεν πήρε την πολυπόθητη έγκριση πίσω στον Νοέμβριο, μόνο που ο Hughes δεν το έβαλε κάτω και έχει πλέον νέα ημερομηνία για την πρωτιά του: 3 Φεβρουαρίου.

Ο Καλιφορνέζος είχε συναντήσει την απάθεια των Αρχών αναφορικά με το πρωτοπόρο εγχείρημά του, καθώς η πολιτεία ενδιαφερόταν περισσότερο μήπως πέσει ο πύραυλός του σε καμμία κατοικημένη περιοχή. Παρά το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης της πόλης-φαντάσματος (Amboy) στην έρημο Μοχάβε που θα γινόταν η εκτόξευση τού είχε δώσει το πράσινο φως, οι ομοσπονδιακές αρχές τον προσγείωσαν στην πραγματικότητα.

Αν και το σημαντικότερο πρόβλημα του πιονέρου ήταν πως ο πύραυλος δεν φαινόταν να δουλεύει πριν από την επίσημη πρώτη. Τώρα όμως ο 61χρονος οδηγός λιμουζίνας, όπως μας ενημερώνει από το Facebook, έχοντας πανέτοιμο το διαστημικό όχημά του, θα απογειωθεί λέει σε κατακόρυφη διεύθυνση(!), για να είναι σίγουρος πως όταν επιστρέψει θα προσγειωθεί στην ιδιωτική πόλη.

Και η 3η Φεβρουαρίου δεν είναι καθόλου μακριά…

Λόγω των πολλών απόψεων για τη θρησκευτικο-φιλοσοφική σημασία της «ψυχής», οι ορισμοί που υπάρχουν είναι τουλάχιστον δεκάδες, αλλά ωστόσο ο συνηθέστερος είναι αυτός που ορίζει την ψυχή ως την άυλη ουσία του ανθρώπου η οποία αποτελεί την έδρα της προσωπικότητάς του, επιζεί μετά τον θάνατο του σώματος, όντας η ίδια αθάνατη, και στη συνέχεια μεταβαίνει είτε σε κάποια άλλη κατάσταση είτε σε κάποιο άλλο σώμα.

Είναι γεγονός ότι αυτός ο συνήθης ορισμός βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην πλατωνική ψυχολογία, δηλαδή μελέτη της ψυχής, η οποία, παρά τα κενά της, επηρέασε και συνεχίζει να επηρεάζει τους στοχαστές, τους φιλοσόφους και τους θεολόγους. Παρ’ όλα αυτά, οι απόψεις που εκτίθενται στα πλατωνικά έργα αποτελούν μια απόπειρα συστηματοποίησης και ανάπτυξης προϋπαρχουσών θεωριών, δεδομένου ότι τα ερωτήματα για τη φύση του ανθρώπου και τον θάνατο είναι πολύ παλαιότερα του Πλάτωνα και έχουν απασχολήσει ίσως όλους τους πολιτισμούς.

Το ζήτημα των 21 γραμμαρίων, είναι ένα ζήτημα που απασχολεί την ιατρική κοινότητα εδώ και δεκαετίες. Αρκετοί είναι αυτοί οι οποίοι υποστήριξαν πως ναι, τη στιγμή του θανάτου έχουμε μια μικρή απώλεια βάρους και πως ναι, το βάρος αυτό ισοδυναμεί με το βάρος της υλικής υπόστασης της ψυχής που με το θάνατο απελευθερώνεται από το σώμα. Μια άποψη συμβατή με τη θρησκεία -και βολικότατη για την ανθρώπινη ψυχολογία: χωρίς την ψυχή, ο νεκρός παραμένει νεκρός.

Σ’ έναν γενικό, αόριστο κι ασαφή ορισμό, ψυχή είναι κάτι άυλο, το οποίο διακατέχει το ανθρώπινο σώμα, το ελέγχει πλήρως και επιζεί ακόμα και μετά τον θάνατό του. Φυσικά το τελευταίο, η αθανασία δηλαδή της ψυχής έχει να κάνει με θρησκευτικές ή φιλοσοφικές παραδοχές.

Αν πάρουμε την αυστηρά επιστημονική άποψη, ψυχή δεν έχει αποδειχθεί ότι υπάρχει. Έχει διαπιστωθεί μόνο ότι το ανθρώπινο σώμα γίνεται κατά 21 γραμμάρια περίπου ελαφρύτερο όταν πεθάνει, σαν κάτι να το εγκαταλείπει. Αν αληθεύει όμως αυτό κι αν είναι η ψυχή εκείνη που «φεύγει», τότε αναιρείται και το άϋλό της! Γιατί πως είναι δυνατόν κάτι μη υλικό να έχει μάζα;

Η ιστορία μας ξεκινάει πριν ένα αιώνα περίπου όταν…

Ο γιατρός Duncan MacDougall του Haverhill της Μασσαχουσέττης πήρε ως δεδομένο ότι η ψυχή έχει υλική υπόσταση και ως εκ τούτου έχει μάζα. Συνεπώς η μετρήσιμη πτώση του βάρους των ανθρώπων την στιγμή που πεθαίνουν θα μπορούσε να παρατηρηθεί όταν η ουσία αυτή της ψυχής διαχωριζόταν από το υλικό κομμάτι που έμενε πίσω. Το ότι η ψυχή του ανθρώπου εγκαταλείπει το σώμα την στιγμή του θανάτου ήταν κάτι ευρέως διαδεδομένο πριν τον 20ο αιώνα, αλλά το ότι η ψυχή έχει μάζα που μπορεί να μετρηθεί και μάλιστα να γίνει αντικείμενο πειράματος έγινε για πρώτη φορά από τον MacDougall το 1907.

Το σκεπτικό του γιατρού Μακ Ντούγκαλ, αναφορικά με τα πειράματά του, ήταν τα εξής:

Εάν η συνέχιση της προσωπικότητας μετά το σωματικό θάνατο είναι γεγονός, εάν οι ψυχικές λειτουργίες συνεχίζουν ως μια ξέχωρη ύπαρξη ή προσωπικότητα μετά το θάνατο του εγκεφάλου και του σώματος, τότε μια τέτοια προσωπικότητα μπορεί να υπάρχει καταλαμβάνοντας ένα χώρο στο σώμα. Εκτός κι αν οι σχέσεις μεταξύ αντικειμενικού χώρου και της αντίληψης του χώρου στην συνείδησή μας, έτσι όπως έχουν καθοριστεί από την κληρονομικότητα και την εμπειρία, σβήνονται εντελώς κατά τον θάνατο και ένα νέο σετ σχέσεων μεταξύ χώρου και συνειδητότητας καθορίζεται ξαφνικά στην συνεχιζόμενη προσωπικότητα. Είναι ασύλληπτο, προσωπικότητα και συνείδηση, να έχουν ύπαρξη και να είναι κάτι το οποίο ταυτόχρονα δεν καταλαμβάνει χώρο (το τίποτα δεν μπορεί να γίνει κάτι, όπως και το άδειο κενό να έχει προσωπικότητα – είναι πράγματα αντιφατικά και παράλογα).

Είναι απαραίτητο να υπάρχει κάποιο υλικό ως βάση της συνέχισης της ταυτότητας και της συνείδησης, γιατί χωρίς ένα υλικό («Ψυχή») που να καταλαμβάνει χώρο, η προσωπικότητα ή ένα συνειδητό «Εγώ» που συνεχίζει να υπάρχει μετά τον σωματικό θάνατο είναι εξωφρενικό…

Ο γιατρός στην προσπάθειά του να προσδιορίσει εάν κάποιες σωματικές φυσιολογικές λειτουργίες συνεχίζουν να υπάρχουν ανεξάρτητα από την θάνατο του σώματος, κατασκεύασε ένα ειδικό κρεββάτι στο γραφείο του το οποίο και τοποθέτησε πάνω σε μια πολύ ευαίσθητη ζυγαριά που μπορούσε να μετρήσει μεταβολή μέχρι και 5 γραμμάρια περίπου.

Ο εν λόγω γιατρός λοιπόν τοποθέτησε πάνω στα κρεβάτια του γραφείου του έξι βαριά ασθενείς (4 με φυματίωση, έναν με διαβήτη και έναν με άγνωστη αρρώστια) και τους παρατήρησε ζυγίζοντάς τους πριν, κατά την διάρκεια, και μετά τον θάνατό τους. Βέβαια προσπάθησε να απομονώσει όλες τις άλλες φυσιολογικές λειτουργίες που θα μπορούσαν να επηρεάσουν το πείραμά του.

Η απώλεια του βάρους δεν θα μπορούσε να ήταν από την υγρασία που βγαίνει με την εκπνοή και την εξάτμιση του ιδρώτα καθώς τους υπολόγισε αυτούς τους δύο παράγοντες και βρήκε πως είναι μισό γραμμάριο κάθε λεπτό, ενώ στο πείραμά του υπάρχει απότομη απώλεια του βάρους (21 γραμμάρια στο πρώτο του test) μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα που δεν μπορεί να εξηγηθεί με τα μέχρι τώρα δεδομένα.

Επίσης δεν θα μπορούσε να ήταν από κόπρανα των εντέρων καθώς θα μπορούσαν τα σπλάχνα να κινηθούν μεν απότομα αλλά ο γιατρός το είχε αυτό υπολογίσει και θα παρέμεναν τα κόπρανα όπως και τα ούρα της κύστης πάνω στο κρεββάτι. Βεβαίως η όποια εξάτμιση των ουσιών αυτών θα ήταν σταδιακή και σε καμμία περίπτωση απότομη σε λίγα δευτερόλεπτα.

Επίσης δε θα μπορούσε να ήταν από τον συνολικό αέρα που υπάρχει στα πνευμόνια, καθώς ανέβηκε τόσο ο ίδιος ο γιατρός για να δοκιμάσει όσο και οι βοηθοί του, εκπνέοντας όσο το δυνατόν περισσότερο την μία φορά και εισπνέοντας με όλη την δύναμη την άλλη, και δεν υπήρξε καμμία μεταβολή στην ζυγαριά.

Ο γιατρός συνέχισε τα πειράματά του σε 15 σκυλιά στα οποία πειράματα όμως δεν παρατηρήθηκε καμμία μεταβολή στο βάρος κατά την διάρκεια του θανάτου των ζώων. Το συγκεκριμένο αποτέλεσμα δεν τον ανησύχησε καθόλου αφού πίστευε πως τα ζώα δεν έχουν ψυχή όπως οι άνθρωποι, άρα δεν έπρεπε να χάσουν καθόλου βάρος σύμφωνα πάντα και με το θρησκευτικό δόγμα του γιατρού. Επειδή μάλιστα έγραψε ο MacDougal πως το καλλίτερο θα ήταν να πέθαιναν οι σκύλοι από κάποια ασθένεια άφησε να εννοηθεί πως τα καημένα σκυλιά στην ουσία σκοτώθηκαν από τον γιατρό, όπως μάλιστα τον κατηγόρησε και η συγγραφέας Mary Roach σε κάποιο κείμενό της. Αυτό βέβαια δεν πτόησε τον δόκτορα, ο οποίος 4 χρόνια μετά υποστήριξε πως με τα νέα του πειράματα θα ήταν σε θέση να φωτογραφίσει την ψυχή!

Το 1907 οι έρευνες του γιατρού δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα New Yok Times και στο επιστημονικό περιοδικό American Medicine, υπενθυμίζοντας βέβαια την επίθεση που δέχτηκε από την συγγραφέα Mary Roach.

Μάλιστα στο ίδιο επιστημονικό περιοδικό έγραψε τις αντιρρήσεις του και ένας άλλος γιατρός από την Μασσαχουσέττη Αugustus P. Clarke ο οποίος ανέφερε πως ο MacDougall δεν έλαβε υπ’όψιν του την αύξηση της θερμοκρασίας που παρατηρείται στο σώμα την στιγμή του θανάτου, αποτέλεσμα του γεγονότος ότι το αίμα σταματάει να κρυώνει με το πέρασμα από τα πνευμόνια με την παύση του κυκλοφορικού. Έτσι με την αύξηση της θερμοκρασίας και την εξάτμιση του ιδρώτα και της υγρασίας του δέρματος μπορεί να εξηγηθεί η πτώση του βάρους του νεκρού κατά λίγα γραμμάρια σε αντίθεση με τα σκυλιά που δεν ρίχνουν την θερμοκρασία με τον ιδρώτα παρά με το λαχάνιασμα, όπως υποστήριξε ο Clarke.

Από την άλλη βέβαια ο MacDougall υποστήριξε πως αφού σταματάει το κυκλοφορικό δεν μπορεί να έρχεται αίμα στο δέρμα για να ιδρώσει και συνεπώς δεν εξηγείται έτσι η απώλεια του βάρους. Η διαμάχη μεταξύ των δύο επιστημόνων συνεχίστηκε από το τεύχος του Μαΐου μέχρι το τεύχος του Δεκεμβρίου.

Φάνηκε πάντως από την διαφωνία αυτή πως χρειαζόταν κάτι παραπάνω από τα απλά αυτά πειράματα για να εξηγηθεί η πτώση του βάρους του νεκρού, πόσο μάλιστα για να συνδεθεί το γεγονός αυτό και με την ύπαρξη της ψυχής όταν στα 6 άτομα που πέθαναν στα κρεβάτια του γραφείου του γιατρού τα αποτελέσματα δεν συμφωνούσαν μεταξύ τους.

1.Στον πρώτο νεκρό (πέθανε από φυματίωση) παρατηρήθηκε απώλεια βάρους 21 γραμμαρίων. Ήταν σε παρακολούθηση για 3 ώρες και 40 λεπτά.
2.Στον δεύτερο νεκρό παρατηρήθηκε στην αρχή απώλεια 14 γραμμαρίων. Στην συνέχεια όμως ακολούθησε η απώλεια άλλων 45 γραμμαρίων.
3.Ο τρίτος νεκρός έχασε την στιγμή του θανάτου του 14 γραμμάρια και μερικά λεπτά αργότερα άλλα 28 γραμμάρια.
4.Στον τέταρτο νεκρό έγινε κάποιο λάθος στο ζύγισμα από τους ανθρώπους που βοηθούσαν τον γιατρό οπότε δεν ελήφθη υπ’όψιν το αποτέλεσμα.
5.Στον πέμπτο νεκρό φάνηκε να χάνεται βάρος, έπειτα να κερδίζεται το βάρος και στην συνέχεια να χάνεται πάλι.
6.Στον έκτο και τελευταίο νεκρό δεν πρόλαβε ο γιατρός να προσαρμόσει την ζυγαριά γιατί το άτομο πέθανε γρήγορα, και έτσι δεν μπορούσε η παρατήρηση του συγκεκριμένου νεκρού να χρησιμοποιηθεί στα συμπεράσματα.

Συνεπώς στον ένα χάθηκαν 21 γραμμάρια, σε άλλους δύο στην αρχή 14 και στην συνέχεια κάποια περισσότερα, σε δύο τα αποτελέσματα ήταν ανακριβή, και σε έναν χάθηκαν κάποια γραμμάρια που έδειξε να μην χάνονται αλλά εν τέλει να χάνονται αρκετά αργότερα. Όπως είναι ξεκάθαρο τα αποτελέσματα αυτά είναι σίγουρα πολύ δύσκολο να οδηγήσουν σε συγκεκριμένα συμπεράσματα πόσο μάλλον όταν οι άνθρωποι που βοήθησαν τον γιατρό δεν είχαν την ικανότητα να διαπιστώσουν την ακριβή στιγμή του θανάτου, έναν παράγοντα πολύ σημαντικό στην εξέλιξη του πειράματος.

Ο MacDougall υποστήριξε πως ως στιγμή θανάτου ελήφθη η στιγμή της τελευταίας αναπνοής αν και σε πιο «αργής ψυχοσύνθεσης ανθρώπους» η ψυχή όπως ανέφερε μπορεί να παραμείνει παραπάνω ακόμη και ένα ολόκληρο λεπτό.

Παρ’ όλες τις θεωρίες του ο γιατρός παραδέχτηκε πως τέτοια πειράματα πρέπει να γίνουν ακόμη πολλά για να εξαχθούν οριστικά και αξιόπιστα συμπεράσματα. Όπως είπε όμως, τα πειράματα του έδειξαν τουλάχιστον πως στους ανθρώπους την στιγμή του θανάτου τους παρατηρείται μεταβολή στο βάρος που δεν μπορεί να εξηγηθεί από τις μέχρι τώρα επιστημονικές θεωρίες και που σαφώς διαφοροποιεί τον άνθρωπο από τα σκυλιά και ίσως από όλα τα άλλα ζώα γενικώς. Εάν αυτή η θεωρία του, συμπλήρωσε, αποδειχθεί από πολλά ακόμη πειράματα που πρέπει να γίνουν, σίγουρα είναι υψίστης σημασίας.

Τέσσερα χρόνια αργότερα ξαναγράφτηκε άρθρο στους New York Times πως διεξάγονται πειράματα εκ νέου από τον MacDougall ο οποίος, όπως έγραψε το άρθρο προσπαθούσε τώρα πια να φωτογραφίσει την ψυχή την ώρα που βγαίνει. Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα ο γιατρός υποστήριξε πως θα μπορούσε χρησιμοποιώντας ακτίνες Χ του πανεπιστημίου Pennsylvania να φωτογραφίσει την ψυχή μια που οι ακτίνες είναι μια σκοτεινή στην πραγματικότητα εικόνα. Παραδέχτηκε πως η ψυχή μπορεί να είναι τόσο ανήσυχη που να βγει στις ακτίνες ως ένα πιο φωτεινό σημάδι από την σκιά που κάνουν τα κόκαλα.

Επίσης πρόσθεσε πως έπειτα από δώδεκα πειράματα που έκανε με ανθρώπους την στιγμή του θανάτου τους, βρήκε πως η ψυχή την ώρα που αφήνει το σώμα δίνει ένα φως σαν αυτό του αστρικού αιθέρα, και μέτρησε πως τελικά η ψυχή ζυγίζει από 14 έως 21 γραμμάρια.

Ο MacDougall δεν απασχόλησε ξανά τον κόσμο μετά το 1911, τουλάχιστον δεν δημοσιεύτηκε τίποτα ούτε στους New York Times ούτε πουθενά αλλού. Τελικά πέθανε το 1920. Η κληρονομιά όμως που μας άφησε συνεχίζει να υπάρχει και να μεταδίδεται ως «21 γραμμάρια» δηλαδή όσο ήταν και το βάρος που χάθηκε στο πρώτο τεστ που έκανε. Για την ακρίβεια ήταν 21,3 γραμμάρια.

Τα αποτελέσματα του MacDougall αλλά και τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξε είναι μάλλον ανακριβή αν εξετάσει κάποιος τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγιναν όπως την μεθοδολογία, το μικρό δείγμα που χρησιμοποίησε, αλλά και την όλη διαδικασία της ζυγαριάς στην μέτρηση. Δεν το συζητάμε για το νούμερο των 21 γραμμαρίων στο οποίο κατέληξε. Οι θεωρίες του μπορούν μόνο να μας κεντρίσουν την περιέργεια και τίποτα παραπάνω.

Η ταινία «21 γραμμάρια» στηρίχθηκε στα λεγόμενα του γιατρού MacDougall.

Το πιο πιθανό είναι ότι θρησκευτικοί λόγοι (περί αθανασίας της ψυχής, μετάβασης στον άλλο κόσμο κτλ.) πρέπει να επηρέασαν τον γιατρό να προβεί σε τέτοιες θεωρίες και σήμερα οι περισσότεροι επιστήμονες θεωρούν ότι τα αποτελέσματα εκείνων των πειραμάτων αντικατοπτρίζουν κυρίως το πνεύμα της εποχής για την ύπαρξη της ψυχής παρά ένα πραγματικό φαινόμενο.

Σημειωτέον ότι πειράματα άλλων είχαν οδηγήσει στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα: πως δηλαδή τη στιγμή του θανάτου το βάρος του σώματος αυξάνεται. Η θεωρία αυτή λέγεται «dead weight» και υποστηρίζει πως το νεκρό σώμα ζυγίζει περισσότερο από ότι ζύγιζε πριν.

Συμπερασματικά λοιπόν, υπάρχουν και οι δύο περιπτώσεις: Είτε να παρατηρηθεί απώλεια βάρους, είτε προσθήκη βάρους.

Ο Ρομπέρ Πάικτον, ένας εκτροφέας χοίρων από τον Καναδά, έσφαξε 49 γυναίκες στο σπίτι του, τις οποίες στην συνέχεια πέρασε από την μηχανή του κιμά και πούλησε το κρέας τους στους πελάτες του. Ο Πάικτον συνελήφθη τον Φεβρουάριο του 2002. Τώρα, βρίσκεται στην φυλακή στην Βρετανική Κολομβία.

Το καινούργιο επεισόδιο της εκπομπής Voice of A Serial Killer που βγήκε στον αέρα της Βρετανικής τηλεόρασης την περασμένη Τετάρτη εξέτασε τις δολοφονίες του Πάικτον και τα πλάνα με τις ομολογίες από το κελί του.

Δείτε το βίντεο:

Ο Πάικτον δεν γνώριζε ότι μιλούσε σε μυστικό αστυνομικό, όταν του εξομολογήθηκε ότι στόχος του ήταν να δολοφονήσει 50 γυναίκες και δήλωσε απογοητευμένος που έγινε «απρόσεχτος» και δεν έφτασε τον στόχο του για μια γυναίκα.

Ο Πάικτον παρέσυρε τις γυναίκες στο αγρόκτημά του όπου τις βίαζε και τις σκότωνε. Μερικές τις τάιζε στα γουρούνια του και άλλες τις πέρναγε από την μηχανή του κιμά και πουλούσε το κρέας τους στους πελάτες του.

Ο κατά συρροή δολοφόνος συνελήφθη το 2002, όταν η αστυνομία βρήκε μερικά πράγματα που ανήκαν σε αγνοούμενες γυναίκες στην φάρμα του. Στο αγρόκτημά του πήγαν τυχαία για να ερευνήσουν μήπως είχε παράνομα όπλα στην κατοχή του.

Η έρευνα της αστυνομία βρήκε αποδείξεις DNA από 26 αγνοούμενες γυναίκες στην φάρμα του.

Αεροφωτογραφία της φάρμας. Οι ντόπιοι την αποκαλούσαν «βασίλειο των γουρουνιών».

Οι τεχνικές δολοφονίας του διέφεραν. Σε μερικές περιπτώσεις έκανε ενέσεις στις γυναίκες με αντιψυκτικό, λέγοντάς τους ότι είναι ναρκωτικά. Σε άλλες περιπτώσεις τις μαχαίρωνε μέχρι θανάτου.

«Ο Ρόμπερτ Πάικτον ήταν ένας κατά συρροή δολοφόνος που έκανε τον σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι να μοιάζει με άγγελο. Δεν υπήρχε τίποτα πάνω του που να ξεχωρίζει. Ήταν γνωστός για τις παρέες του με πόρνες, αλλά όταν εξαφανίστηκαν πολλές γυναίκες κανένας δεν μπορούσε να κάνει την σύνδεση», ανέφερε ο συγγραφέας Γουένσλεϊ Κλάρκσον.

Οι αγνοούμενες γυναίκες που δολοφόνησε ο Πάικτον.

Πολλές από τις οικογένειες των γυναικών είχαν καταγγείλει τον Πάικτον, αλλά η αστυνομία δεν τους έδωσε σημασία γιατί οι περισσότερες γυναίκες ήταν πόρνες ή εθισμένες στα ναρκωτικά.

Το 1997, μια γυναίκα κατάφερε να δραπετεύσει από την φάρμα του αφού πρώτα τον είχε μαχαιρώσει.

Πήγε κατευθείαν στην αστυνομία και τον κατήγγειλε, αλλά οι Αρχές την θεώρησαν αναξιόπιστη μάρτυρα, επειδή ήταν γuμνή και δεν τον συνέλαβαν.

Όταν τελικά συνελήφθη, η αστυνομία παραδέχτηκε ότι θα μπορούσε να τον είχε συλλάβει νωρίτερα.

]]> http://doryforos.gr/%ce%bc%cf%80%ce%ad%cf%81%ce%b4%ce%b5%cf%88%ce%b1%ce%bd-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%84%cf%81%cf%8d%cf%80%ce%b1-%ce%bc%ce%b5-%cf%86%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%bc%ce%b1-%ce%ae-%cf%84%ce%bf-%ce%b1/ Wed, 24 Jan 2018 19:40:46 +0000 http://doryforos.gr/?p=148907 Ο 50χρονος Jon Wickes πήρε τον 12χρονο γιο του Harry και πήγαν βόλτα στο μεσαιωνικό κάστρο Eynsford για να μάθουν περισσότερα για την ιστορία του. Ο μικρός Harry θέλησε να απαθανατίσει τη στιγμή και έβγαλε μία φωτογραφία του κάστρου, στην οποία όμως διακρίνεται και μία περίεργη σκοτεινή φιγούρα.

Όπως είπε αργότερα, εκείνη την ώρα δεν ήταν κανένας άλλος στο κάστρο, παρά μόνο οι δυο τους. Στην φωτογραφία, ωστόσο, φαίνεται ξεκάθαρα η φιγούρα και ενός τρίτου ατόμου με σκούρα ρούχα.

Ο 50χρονος προβληματισμένος από τη φωτογραφία, απευθύνθηκε σε έναν ερευνητή μεταφυσικών φαινομένων προκειμένου να διαπιστώσει τη φύση της περίεργης φιγούρας. Ο ερευνητής με την σειρά του επισκέφτηκε το κάστρο δύο φορές, χωρίς ωστόσο να βρει κάποιο στοιχείο που να συνδέεται με τη μυστηριώδη μορφή.

Σύμφωνα βέβαια με τους θρύλους της περιοχής, το 1130 μ.Χ. στο κάστρο ζούσε ένας μοναχός, χωρίς να υπάρχει ωστόσο κάποια πληροφορία γύρω από τη ζωή του. Ο Jon, θέλοντας, όμως να μάθει περισσότερα για αυτό τον… περίεργο κύριο, πόσταρε τη φωτογραφία στο Διαδίκτυο. Όπως ήταν φυσικό, προκλήθηκε χαμός και πολλοί ήταν εκείνοι που υποστήριξαν ότι η φιγούρα δεν είναι τίποτα άλλο από μία τρύπα στο κάστρο.

Το αντρόγυνο, Buddy και Rose Sullivan, μοιράζονται τις οικογενειακές στιγμές τους με την 34χρονη Lauren King.

Η Lauren περιμένει το δεύτερο παιδί της που θα είναι το πέμπτο αγόρι που θα ενταχθεί στην οικογένεια του Buddy και της Rose, που ήδη μετρούν τέσσερα δικά τους παιδιά, όλα αγόρια.

Το αντρόγυνο, το οποίο μοιράστηκε το κρεβάτι του με την Lauren, αποφάσισε να μοιραστεί και τη ζωή του, έπειτα από τη χημεία που ένιωσαν μεταξύ τους.

«Είμαστε σχεδόν σαν μια κανονική οικογένεια, με μία επιπλέον μητέρα και με πολλά παιδιά», δήλωσε ο Buddy.

Το ζευγάρι, που γνωρίστηκε στο κολέγιο, προσπάθησε να τονώσει την σεξουαλική του ζωή, φέρνοντας τρίτο πρόσωπο στη σχέση τους.

Αυτό που θα ακολουθούσε για το υπόλοιπο της ζωής τους, ούτε που το είχαν φανταστεί.

Η Rose, αμφιφυλόφιλη, ήρθε σε επαφή μέσω των κοινωνικών δικτύων με την παλιά της φίλη Lauren.

Όταν συναντήθηκαν μεταξύ τους, όλα πήραν το δρόμο τους.

Η Rose εντάχθηκε ως μέλος της οικογένειας, μετά τη χημεία που ένιωσαν μεταξύ τους. Αλλά η έλξη τους δεν ήταν μόνο σεξουαλική.

Η Rose και η Lauren ερωτεύτηκαν ξανά και ο Buddy με τη Lauren αναθέρμαναν τη συζυγική τους σχέση.

Η Lauren είπε: «Κανείς από εμάς δεν αναζητούσε μια σχέση. Μόλις όμως συνέβη και λειτουργεί και με τους τρεις μαζί».

Ωστόσο, ξεκαθαρίζει τα όρια που έχουν βάλει στις ερωτήσεις των ανθρώπων, για το εάν είναι ανοιχτοί να συναντήσουν και άλλα άτομα, λέγοντας ότι είναι κλειστοί σε μία τέτοια πρόταση και η ισορροπία στη σχέση τους λειτουργεί μεταξύ των τριών τους.

Πρόκειται για μια ποιητική αλλά και άκρως τρομακτική τελετή για τα δεδομένα της δυτικής κουλτούρας όπου συνηθίζεται η ταφή και η καύση των νεκρών, καθώς περιλαμβάνει γύπες και τοίχους από νεκροκεφαλές.

Η διαδικασία ξεκινά με μια «αέρινη» ταφή. Όταν πεθαίνει ένας χωρικός, οι μοναχοί τοποθετούν τη σορό και καίνε άρκευθο, ένα αρωματικό φυτό, για να προσελκύσουν τους γύπες.

Τα όρνεα καταφθάνουν και τρώνε τις σάρκες του νεκρού.

Οι μοναχοί κρατούν μόνο το κρανίο, το οποίο θα χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια για για να «ενισχύσουν» τα τείχη του μοναστηριού.

Περίπου 1000 νεκροκεφαλές βρίσκονται αυτή τη στιγμή μεταξύ των τειχών του μοναστηριού  Dodoka.

Δεν είναι σαφές το πώς ξεκίνησε αυτή η παράδοση. Κάποιοι λένε ότι ο Βούδας ήθελε τα κρανιά για να υπενθυμίζουν το πόσο εύθραυστη είναι η ζωή. Η παραμονή μας στη γη είναι σύντομη και πρέπει να την αφιερώνουμε σε καλές πράξεις.

Η συγκεκριμένη πρακτική ταφής εφαρμοζόταν σε ακόμα 3 μοναστήρια στο Θιβέτ, μέχρι τη δεκαετία του 60, όταν η κινεζική κυβέρνηση κατέστρεψε τα τείχη με τις νεκροκεφαλές.

Όμως ο συγκεκριμένος τοίχος στο μοναστήρι Dodoka, προστατεύεται πλέον από την κυβέρνηση ως θρησκευτικό τεχνούργημα, γι αυτό και οι μοναχοί αναβίωσαν το σπάνιο αυτό έθιμο.

Το ανοσοποιητικό λειτουργεί καλύτερα, ενώ και οι πληγές επουλώνονται ταχύτερα. Η διαδικασία του ύπνου είναι ενστικτώδης- έμφυτη όπως συμβαίνει και με το φαγητό και την πείνα.

Όποιος δεν κοιμηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε σύντομα θα παρουσιάσει αλλοιώσεις στον εγκέφαλο και θα αλλάξει η συμπεριφορά του. Θα αρχίσει να έχει παραισθήσεις, ψυχωσικά επεισόδια, θα χάνει βάρος, θα εμφανίσει άνοια και παράνοια και στο τέλος θα πεθάνει.

(Δεν είναι τυχαίο που στα σύγχρονα «μελετημένα» βασανιστήρια, το χειρότερο είναι εκείνο όπου το θύμα απαγορεύεται να κοιμηθεί και οι βασανιστές το κρατούν ξύπνιο μερόνυχτα, μέχρι να σπάσει. )

Έναν χρόνο μετά την έναρξη του πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου, το 1915, οι γιατροί βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια παράξενη για τα επιστημονικά δεδομένα της εποχής, κατάσταση. Ο Ούγγρος στρατιώτης Paul Kern στο Ανατολικό μέτωπο, βρισκόταν μέσα στα χαρακώματα.

Είχε επιβιώσει από ένα μπαράζ πυροβολικού των στρατιωτών του Τσάρου (ακόμη η Ρωσία δεν είχε συνθηκολογήσει και πολεμούσε με την Αντάν ενάντια στους Γερμανούς και τους Αυστροούγγρους).

Ο Kern, σχεδόν είχε θαφτεί κάτω από το χώμα, μέσα στο χαράκωμα. Οι Ρώσοι στρατιώτες μόλις τελείωσε το μπαράζ, κινήθηκαν στα εχθρικά χαρακώματα και εξολόθρευαν όσους είχαν επιβιώσει.

Ο Kern, είδε 2 μπότες μπροστά στα μάτια του, άκουσε ένα τουφέκι να οπλίζει και ένιωσε κάτι καυτό να του τινάζει το μέτωπο. Στη συνέχεια έχασε τις αισθήσεις του. Ο Ρώσος στρατιώτης που του έδωσε τη χαριστική βολή, δεν σημάδεψε καλά και η σφαίρα χτύπησε το κρανίο του, βγήκε από την άλλη πλευρά, αλλά δεν πείραξε τον εγκέφαλό του.

Ώρες μετά τον βρήκαν ημιθανή οι συνάδελφοι του. Μεταφέρθηκε σε ένα πρόχειρα στημένο χειρουργείο εκστρατείας, όπου Γερμανοί γιατροί τον χειρούργησαν. Είδαν πως ενώ ο εγκέφαλος δεν είχε πειραχτεί, στην περιοχή του μετωπιαίου λοβού, υπήρχε τραυματισμός και μάλιστα σοβαρός.

Ο Kern, τελικά επέζησε, όμως όχι αλώβητος. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Κάτι στην περιοχή είχε αλλοιωθεί και ο στρατιώτης δεν μπορούσε να κοιμηθεί με τίποτε. Ούτε από κούραση, ούτε με ειδικά υπνωτικά χάπια, ούτε με ναρκωτικά, ούτε καν με υπνωτισμό.

Ο Kern πέθανε το 1955. Οι γιατροί λένε πως μέχρι τον θάνατό του, δεν κοιμήθηκε ούτε μια στιγμή. Σκεφτείτε το λίγο, έμεινε ξάγρυπνος επί 40 χρόνια, ή αλλιώς επί 480 μήνες, ή ακόμη πιο ανατριχιαστικό, δεν έκλεισε μάτι για 175.200 μερόνυχτα. Όλα αυτά τα χρόνια ο Kern μπαινόβγαινε από νοσοκομείο σε νοσοκομείο όπου οι γιατροί προσπαθούσαν να βρουν μια λύση να τον ανακουφίσουν.

Ούτε στο νοσοκομείο του Lemberg, ούτε ο καθηγητής νευρολογίας Ernst Frey, του πανεπιστημιακού νοσοκομείου Lorand που ασχολήθηκε με την περίπτωση του κατάφερε να βοηθήσει. Μάλιστα σε σύγγραμμά του αναφέρει πως αδυνατεί να βρει μια αιτία για αυτή την ανωμαλία.

Ο Kern μετά το τέλος του πολέμου, έζησε στη Βουδαπέστη και εργάστηκε στο τμήμα συντάξεων του υπουργείου Υγείας μέχρι τον θάνατό του.

Διαβάστε επίσης:

Το ρωσικό Πείραμα Αϋπνίας (βίντεο)

Τα αντίγραφα των φημισμένων μνημείων ανά τον κόσμο είναι κάτι συνηθισμένο, όμως η πόλη Tianducheng έχει φτάσει σε σημείο εμμονής με την αντιγραφή γνωστών μνημείων και δη γαλλικών. Το πιστό αντίγραφο του Πύργου του Άιφελ της κινεζικής πόλης φτάνει τα εκατό μέτρα ύψος, δηλαδή το ένα τρίτο του μεγέθους του πρωτότυπου.

Όλες οι φωτογραφίες που θα δείτε παρακάτω  έχουν να κάνουν με το «σύνδρομο του Παρισιού». Ο François Prost, φωτογράφος, τοποθετεί σκηνές από τη γαλλική πρωτεύουσα δίπλα σε σημεία και κτίρια στην Tianducheng, αποκαλύπτοντας τις ομοιότητές τους.

Ο λόγος που ένα πλήθος από γνωστά μνημεία έχουν αντιγραφεί πιστά από την κινεζική πόλη είναι πρώτον η εθνική εμμονή με την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική και δεύτερον η τουριστική άνθιση που ήλπιζαν ότι θα είχε το Tianducheng, αν μεταμορφωνόταν σε ένα μικρό Παρίσι.

Οι κάτοικοι του Tianducheng, βέβαια, ζουν εκεί όπως σε οποιοδήποτε άλλο μέρος της Κίνας, χωρίς να εκτιμούν ιδιαίτερα τα όποια έργα έχουν γίνει στην περιοχή.  Ενώ η Γαλλία προσελκύει χιλιάδες τουρίστες σε καθημερινή βάση, στο Tianducheng  ντόπιοι και μη δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για τα μνημεία. Παρά μόνο ο Πύργος του Άιφελ προσελκύει ορισμένους ντόπιους κυρίως τις βραδινές ώρες για βόλτες.

Πριν από τέσσερα χρόνια, όταν το έργο ξεκίνησε φαινόταν πιο φιλόδοξο, ωστόσο η πορεία του ήταν καθοδική και οι επενδυτικές εταιρείες δεν κατάφεραν να βρουν αγοραστές για τα σπίτια και τις επιχειρήσεις, που θα βοηθούσαν στην οικονομική και τουριστική άνθιση της περιοχής.

Το 2017, όμως η περιοχή σημείωσε κάποια βήματα ανάπτυξης και ο πληθυσμός της έφτασε στους 30.000 κατοίκους με την ελπίδα ότι σύντομα θα αυξηθεί περισσότερο.

Οι φωτογραφίες στα αριστερά είναι από την Κίνα και δεξιά από το Παρίσι:

Συγκεντρώσαμε όσες πληροφορίες καταφέραμε να εντοπίσουμε για την λεγόμενη Λευκή Αδελφότητα από ερευνητές που κατά καιρούς εξέφρασαν τις απόψεις τους επί του θέματος αλλά και από πηγές του εξωτερικού. Εμείς απλά τις παρουσιάζουμε συνοπτικά χωρίς να παίρνουμε θέση. Μόνο ο χρόνος και τα απτά στοιχεία θα δείξουν αν αληθεύουν κάποια από αυτά. Η κρίση δική σας.

Σύμφωνα με έναν παράξενο κι επίμονο μύθο, ο οποίος κατάγεται πιθανότατα από την ανατολή, υπάρχει κάπου στον κόσμο μια ομάδα «τέλειων» ανθρώπων που κατέχουν εξαιρετικά φυσικές δυνάμεις και έχουν φτάσει σε ανώτερο επίπεδο συνείδησης.

Η ομάδα αυτή σύμφωνα πάντα με τον μύθο, που εδρεύει κατά καιρούς σε διάφορες μυστικές τοποθεσίες σε ολόκληρο τον κόσμο, όπως τα υψίπεδα του της κεντρικής Ασίας (Θιβέτ), σε κάποια βουνά της Αμερικής (Τετόν και Σάστα), είναι γνωστή ως η απόκρυφη ιεραρχία ή μεγάλη λευκή στοά ή μεγάλη αδελφότητα ή απλώς ιεραρχία. Παρόλο που οι περισσότερες πηγές δίνουν μεγάλη έμφαση στο γεγονός πως οι Διδάσκαλοι αυτοί κατάγονται από το Θιβέτ και την Ινδία, υπάρχουν κάποιες πτυχές του μύθου που αναφέρονται σε ενσαρκώσεις Διδασκάλων στο δυτικό κόσμο. Λέγεται  ακόμη πως κάποια κομμάτια του μύθου αυτού μεταφυτεύτηκαν στην δύση κατά την περίοδο των σταυροφοριών ή και ακόμα νωρίτερα, και πως οι πηγές τους εντοπίζονται στις μυστικές παραδόσεις του ισλαμισμού.

Όλα άρχισαν με το μυστηριώδες fama fraternitatis των Ροδόσταυρων, που εκδόθηκε το 1614, ένα κείμενο που αναφερόταν στην ύπαρξη μιας «ομάδας ανώτερων ανθρώπων», της Αδελφότητας του Σταυρού και του Ρόδου, οι οποίοι, αν και ζούσαν και εργαζόταν μυστικά διηύθυναν την πνευματική πορεία, την εξέλιξη και το μέλλον του κόσμου.

Πολύ γρήγορα η πίστη αυτή βρήκε πρόσφορο έδαφος στις διδασκαλίες των περισσοτέρων ομάδων και προσωπικοτήτων του εσωτερισμού κι άρχισε να διαδίδεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Κατά την διάδοση των δοξασιών αυτών ενσωματώθηκαν και κάποιοι επιμέρους μύθοι που είχαν να κάνουν με την ποίηση των Αράβων, τους σοφούς περιπλανώμενους Σούφι που για να περάσουν απαρατήρητοι, ανακατεύονταν στα ταξίδια τους με τους τροβαδούρους, τη μυθική χώρα του ιερέα Ιωάννη στην Αφρική, τους Ναΐτες ιππότες και τους τέκτονες. Μέχρι το 19ο αιώνα είχαν ήδη τεθεί οι βάσεις για την ανάπτυξη του μύθου των διδασκάλων, που έγινε ευρύτερα γνωστός τότε από την Έλενα Μπλαβάτσκι και την Θεοσοφία, που δίχως τη συμμετοχή τους ο μύθος αυτός θα παρέμενε πιθανότατα στην αφάνεια για πάντα.

Μια παρόμοια θεωρία θέλει την «Μεγάλη Λεύκη Αδελφότητα» είναι μία οργάνωση πίστεως παρόμοια με των Θεοσοφιστών και των κινημάτων της Νέας Εποχής.

Θεωρείται ότι είναι υπερφυσικές υπάρξεις με μεγάλη επιρροή, εξαπλώνοντας τις διδασκαλίες τους ανάμεσα σε επιλεγμένους ανθρώπους. Τα μέλη της αδελφότητας μπορεί να είναι γνωστά ως Αρχηγοί της Αρχαίας Σοφίας. Διάφοροι άνθρωποι έχουν δεχτεί μηνύματα από τέτοιες υπάρξεις, περιλαμβανόμενων των Άλιστερ_Κρόουλι και πολλών άλλων.

Η Λευκή Αδελφότητα γνωστοποίησε την ύπαρξη της, όπου το έργο αυτό το ανέλαβε πρώτη η Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκυ και έπειτα ακολούθησαν διάφοροι επιλεγμένοι μαθητές της Ιεραρχίας όπως η Αλίκη Μπέιλη, η Έλενα Ρέριχ, ο Ρούντολφ Στάινερ και ο δόκτωρ Κρουμ Χέλερ.

Φημίζεται ότι ασχολείται με τον αποκρυφισμό και την μαγεία. Η ιστορία της είναι καταγεγραμμένη στα αρχαία κείμενα της βουδιστικής θρησκείας και στις βιβλιοθήκες των μοναστηριών του Θιβέτ και στις τοπικές παραδόσεις του Θιβέτ. Την αποκαλούν «λευκή» για να συμβολίζει το «καλό» ως αντίθεση στο «μαύρο» που συμβολίζει το «σατανικό».

Όμως υπάρχουν αντικρουόμενα και σε αυτό με βάση τους κατοίκους των Θιβετιανών. Λέγεται ότι η Αδελφότητα συνιστά μία συλλογή όλων των «υψηλών εγώ» της ανθρωπότητας η μία μικρή ελιτιστική ομάδα, που αποτελείται μόνο από μερικούς «Σοφούς», που έχουν υπερνικήσει απόλυτα οτιδήποτε έχει να κάνει με τα τέσσερα επίπεδα της ύπαρξης. Ενώ τα μέλη αυτής της υψηλής Αδελφότητας μπορεί να είναι ή όχι ενσαρκωμένα, έχουν δε μία φυσική έδρα, ένα μυστικό ησυχαστήριο, που βρίσκεται κάπου στο Θιβέτ.

Όλα αυτά αποτελούν πάντα θεωρίες χωρίς να έχει αποδειχθεί κάτι επαρκώς.

Η ΕΚΔΟΧΗ ΕΝΟΣ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Η μεγάλη λευκή αδελφότητα κατά μία εκδοχή ξεκίνησε δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν από τον τόπο το οποίο ονομαζόταν Rutasm Mu ή Πατρίδα. Ο τόπος αυτός προσδιορίζεται κάπου στην περιοχή που οι γεωλόγοι την ονομάζουν Δακτύλιο Της Φωτιάς (η ηφαιστειογενή και σεισμογενή περιοχή, που αγκαλιάζει τον κόλπο του Ειρηνικού).

Ο πρώτος πολιτισμός των Rutas ή των Μου σύμφωνα με κείμενα μυθολογίας ξεκίνησε σε μία συγκεκριμένη περιοχή και εξελίχθηκε σε πολύ αναπτυγμένη κοινωνία. Οι γέροντες αυτής της χώρας ίδρυσαν σχολεία για να μορφώσουν τον λαό. Υπήρχαν δώδεκα τέτοια σχολεία και ένα Δέκατο Τρίτο Σχολείο, που αποτελούνταν από τους Γέροντες, τους σοφούς άνδρες αυτού του πρώτου πολιτισμού.

Τελικά, ο πολιτισμός αυτός έφτασε σε μεγάλη ακμή, αλλά όχι σε μεγάλα τεχνολογικά επίπεδα όπως της Ατλαντίδας σε μεταγενέστερη των Rutas εποχή. Τα δώδεκα σχολεία δίδασκαν στους ανθρώπους τα βασικά για την ζωή, τις φυσικές επιστήμες και όλες τις μορφές ψυχολογίας, Παραψυχολογία – και την πνευματική εξέλιξη του εαυτού. Το δέκατο τρίτο σχολείο, όπως έμεινε γνωστό αποτελείτο μόνον από ανθρώπους εξαιρετικής ποιότητας, που κατείχαν μεγάλη πνευματική δύναμη και ικανότητες, από τους «Σοφούς», όπως είναι γνωστοί.

Σύμφωνα με τον βουδισμό μία θετική, ανιδιοτελής και γενναιόδωρη στάση είναι απαραίτητο να συνοδεύεται από μία θετική καρμική ισορροπία, όμως εάν είναι αντίθετα οι άνθρωποι με άπληστη, αρνητική και σατανική δράση να αποκτήσουν μεγάλες πνευματικές δυνάμεις όταν εξασκούν μαύρη μαγεία, λευκή μαγεία και μαντείες.

Σύμφωνα με την μυθολογία έχουν συμβεί πολλοί κατακλυσμοί (μη καταγεγραμμένοι επιστημονικά), όπου ένας μεγάλος κατακλυσμός και με μία γεωλογική μετακίνηση των ηπείρων αφάνισε τους Rutas (Μού). Στην διάρκεια των προγενέστερων χρόνων, οι κάτοικοι διέφευγαν σε άλλες περιοχές και πριν καταστραφεί ο πολιτισμός τους είχαν αρχίσει να αναδύονται άλλοι πολιτισμοί σε διάφορες άλλες περιοχές, όπως την Ανατολική Αφρική, την Κεντρική Αμερική και το Θιβέτ.

Τα δώδεκα σχολεία διαλύθηκαν, αλλά οι σοφοί του δέκατου τρίτου σχολείου συνειδητοποίησαν ότι ο κόσμος χρειάζεται την βοήθειά τους και εγκαταστάθηκαν στο Θιβέτ (Ιμαλάια). Εκεί μετεξελίχθηκαν στην μεγάλη λευκή αδελφότητα, στην πρώτη όλων των άλλων αδελφοτήτων, που επρόκειτο να δημιουργηθούν. Επτά σοφοί βρίσκονταν στην κορυφή ιεραρχικά της και είναι γνωστοί ως το συμβούλιο των επτά. Οι Ιερείς (μαζί με τους κάτω από την κορυφή ιεραρχικά), εγκαταστάθηκαν στα Ιμαλάια, συνέχισαν το έργον των και αποτέλεσαν τον πυρήνα του Λευκού αδελφάτου,της Ελευθεροτεκτονικής οργανώσεως, οπού είναι ενεργή ακόμα. Οι Ιερείς αυτοί των Ιμαλάΐων ήλθαν εις επαφή με τους λαούς της Ασίας (Κινας) και τους δίδαξαν διάφορες τέχνες, την τυπογραφία, την παρασκευή και χρήση χαρτιού, Πυρίτιδας, Πυξίδας και άλλα πολλά, τα οποία «εφευρέθηκαν» στην Ευρώπη μετά από πολλά χρόνια.

Πολλά χρόνια προ Χριστού και πριν ο Γουτεμβέργιος «εφεύρει» την τυπογραφία, οι Κινέζοι εξέδιδαν ημερησία εφημερίδα τρις την ημέρα. Η πρωινή έκδοση ήταν σε χαρτί ροζ, η μεσημβρινή έκδοση σε λευκό χαρτί και η εσπερινή σε γαλάζιο χαρτί. Κανονικά χαρτονομίσματα εκδίδονταν στην Κίνα τουλάχιστον από το 1500 π.Χ. Οι ίδιοι διδάχθηκαν να κάνουν χρήση νυκτερινών φώτων, υπό το φως των οποίων απέκρουαν εχθρικές επιθέσεις, τα οποία τα ονομάζουμε ως «Βεγγαλικά» όπου η ονομασία τους προέρχεται από την πόλη Βεγγάλη και τοποθετείται στις Ινδίες και οι Ινδίες εις τους πρόποδες των Ιμαλαΐων.

Όσα δίδαξαν οι απόγονοι των Ιερέων της «Μου» ήταν με ανταλλάγματα. Με αυτό τον τρόπο όλες οι θρησκείες της Ασίας διαβρώθηκαν από τον σατανισμό. Όπως και στη Θρησκεία της Παλαιάς Διαθήκης έγινε κατόπιν κάποια προσπάθεια για να διαβρωθεί από το Ταλμούδ και τους Ταλμουδιστές. Η εγκατάσταση τους στο Θιβέτ έγινε λόγω των πολλών κατακλυσμών όπου κατά καιρούς είχαν καταστρέψει την ανθρωπότητα, όπως η μεγάλη πλημμύρα της Βίβλου και σε πολλές άλλες καταστροφές που περιγράφονται σε όλες τις μυθολογίες του κόσμου, όπως ότι ολόκληροι ήπειροι έχουν βυθιστεί στους ωκεανούς, οι ίδιοι οι ωκεανοί έχουν ξεχειλίσει και καλύψει ηπείρους με παλιρροϊκά κύματα ύψους διακοσίων ποδιών, ενώ άλλες περιοχές που παλιότερα ήταν ωκεανοί, ανυψώθηκαν χιλιάδες πόδια και διαμόρφωσαν νέες ηπείρους.

Η ήπειρος «Μου» κατεστράφη και καταποντίστηκε σύμφωνα με την Χριστιανική Ορθοδοξία από την οργή του Θεού, διότι οι κάτοικοί της έγιναν σατανολάτρες και έκφυλοι. Ο Θεός για την ιδία αιτία τιμώρησε και κατά τον ίδιον τρόπον και άλλους λαούς την Ατλαντίδα, τα Σόδομα και Γόμορρα, τη Σίβαρις και τη Μού. Το Θιβέτ φημίζεται ότι είναι ένα πλάτωμα μεγάλου υψομέτρου στο κέντρο της μεγαλύτερης μάζας εδάφους της Γης και είναι μία από τις πιο ασφαλείς περιοχές κατά την διάρκεια τέτοιων κοσμολογικών καταστροφών και ανακατατάξεων. Το δέκατο τρίτο σχολείο μετά εγκαταστάθηκε κάπου στις ακατοίκητες και απομονωμένες πλαγιές του Θιβέτ. Εκεί δημιούργησε μία βιβλιοθήκη και μία σχολή στην εγγύς περιοχή, που είναι γνώστη ως Λάσα. Ενώ η πραγματική έδρα της ομάδας βρίσκεται σε άλλη τοποθεσία, όπως στο βόρειο-δυτικό Θιβέτ. Σε μεταγενέστερες εποχές, έχουν εδραιωθεί και άλλες αδελφότητες σε διάφορες περιοχές ανά τον κόσμο.

Η πόλη της Λάσα κτίστηκε γύρω από την αρχαία σχολή, ενώ ο πληθυσμός του Θιβέτ άρχισε σταδιακά να αυξάνεται. Διδάσκοντας τους Κινέζους και λοιπούς λαούς τις επιστήμες και τις τέχνες, οι απόγονοι των Ιερέων της «Μου», τους δίδαξαν και επαφές μετά των δαιμόνων. Οι δαίμονες με τη σειρά τους τους δίδαξαν την μαντεία και την μαγεία. Ο σκοπός τους ήταν να μάθουν να βοηθούνται από τους δαίμονες κατά την διάρκεια της ζωής τους. Προς τον σκοπό αυτόν συνετάγη 5.000 χρόνια προ Χριστού ειδικός κώδικας οδηγιών με το όνομα «ΥΙ -ΚΙΝΓΚ» με την βοήθεια του οποίου έκτοτε κυβερνιόταν η Κίνα και σχεδόν ολόκληρη η Ασία.

Κάθε Κινέζος θεωρούσε καθήκον του σε κάθε βήμα της ζωής του να προσφεύγει στη μαγεία του «Ιερού» αυτού βιβλίου, για να λάβει τον «Χρησμό» από το εξάγραμμα, για το τι πρέπει να κάνει. Η παράδοση αναφέρει ότι κατά την σύνταξη του «ΥΙ- ΚΙΝΓΚ» προσήλθαν εκατοντάδες δαίμονες και έδωσαν, δια ζώσης οδηγίες, οι οποίες και κατεγράφησαν υπό των ειδικών γραφέων!

Ήταν τόσο μεγάλης σημασίας ο συνταχθείς αυτός δαιμονικός Κώδικας, ώστε ο Κομφούκιος είπε ότι: «Εάν επρόκειτο να προστεθούν μερικά ακόμη έτη στην ζωή μου, θα διέθετα πενήντα εξ αυτών για τη μελέτη του ΥΙ – ΚΙΝΓΚ (δηλ. του βιβλίου των εναλλαγών) και έτσι θα απέφευγα να πέσω σε μεγάλα σφάλματα». Αργότερα ο ίδιος ο Κομφούκιος, προσέθεσε πολλά σχόλια εις τον Κώδικα ΥΙ- ΚΙΝΓΚ. Με την παρέλευσιν του χρόνου 48 άλλοι Κινέζοι σοφοί προσέθεσαν και άλλα σχόλια και εξηγήσεις.

ΜΙΑ ΠΙΟ ΛΟΓΙΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ ΚΑΙ ΕΚΔΟΧΗ

Τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά τον 13ο αιώνα στη Γαλλία, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον όχι μόνον από ιστορική άποψη, αλλά και γιατί μας δίνουν πληροφορίες που μπορεί να συσχετιστούν με γεγονότα και καταστάσεις της σύγχρονης εποχής. Εκείνη την περίοδο λοιπόν, στην Γαλλική επαρχία του Λανγκντόκ, η γνωστική σέκτα των Καθαρών είχε καταφέρει να γίνει το κύριο θρήσκευμα και είχαν προσηλυτιστεί σε αυτή οι περισσότεροι πρίγκιπες και ευγενείς της περιοχής. Οι χριστιανοί είχαν εκτοπιστεί και οι Καθαροί βρίσκονταν σε στενή συμμαχία και συνεργασία με τους Εβραίους κατοίκους αυτής της επαρχίας. Αυτή η κυριαρχία και επέκταση των αιρετικών σεκτών ήταν το αίτιο που οδήγησε τους χριστιανούς στην οργάνωση της γνωστής Σταυροφορίας (1209–1229) ενάντια στους Αλβιγηνούς (Καθαροί που πήραν το όνομα τους από την πόλη Αλμπί της νοτιοδυτικής Γαλλίας).

Το 1211, όταν στην πόλη της Τουλούζ επίσκοπος ήταν ο Folquet de Marselha, σχηματίστηκε ένα στρατιωτικό σώμα ή καλύτερα μία πολιτοφυλακή, για να αμυνθεί εναντίον των Καθαρών και να εκδιώξει τους Εβραίους τοκογλύφους που μάστιζαν την πόλη. Τα μέλη αυτής της πολιτοφυλακής είχαν χαραγμένο έναν λευκό σταυρό στην στολή τους. Γι΄αυτό τον λόγο ονομάστηκαν «Λευκή Αδελφότητα». Ως απάντηση σε αυτή την χριστιανική στρατιωτική αδελφότητα, οι Καθαροί και οι Εβραίοι έφτιαξαν ένα δικό τους στρατιωτικό σώμα και το ονόμασαν «Μαύρη Αδελφότητα», οπότε οι συγκρούσεις ανάμεσα στις δύο παρατάξεις έγιναν ιδιαίτερα σφοδρές. Άνδρες από την «Λευκή Αδελφότητα» εστάλησαν για να συμμετάσχουν στην μεγάλη σταυροφορία εναντίον των Αλβιγηνών. Όλα αυτά τα διηγείται ο Guillaume de Puylaurens (1200-1274) στο »Χρονικό» του, που είναι μία ιστορία για τον Καθαρισμό και την Σταυροφορία ενάντια στους Αλβιγηνούς.

Αν σκεφθούμε την πολιτική και γεωπολιτική ιστορία της σύγχρονης Ευρώπης, σίγουρα θα συναντήσουμε παρόμοιες καταστάσεις και συγκρούσεις, με διαφορετικό βέβαια μανδύα, όπου ο θρησκευτικός παράγοντας αντικαταστάθηκε από τις ιδεολογίες που αναδύθηκαν όταν αυτά τα αιρετικά κινήματα εκκοσμικεύθηκαν. Σε γενικές γραμμές, το βασικό παραβατικό πνεύμα μαζί με τα οικονομικά συμφέροντα, που προκάλεσαν τις συγκρούσεις στην Τουλούζ το 1211, διέτρεξαν υπογείως την σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Συμβολικά και μόνον λοιπόν, «Μαύρη Αδελφότητα» εναντίον «Λευκής Αδελφότητας»: Γαλλική Επανάσταση (ο έμπορος, ο τραπεζίτης, ο άθεος), Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος (τράπεζες, μασονία), η επανάσταση των Μπολσεβίκων, ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος, ο Μάιος του 68, κλπ. Σε όλες αυτές τις συγκρούσεις υποβόσκει αυτός ο παλαιός παράγοντας, αυτό το αιρετικό στοιχείο, και φυσικά το τοκογλυφικό πνεύμα.