Στους ενήλικες τα βασικά συμπτώματα περιλαμβάνουν συριγμό, δύσπνοια, στηθάγχη και βήχα.

Τα συμπτώματα μπορεί να εμφανιστούν οποιαδήποτε στιγμή, επιδεινώνονται όμως συνήθως τη νύχτα ή νωρίς το πρωί.

Ερευνητές από τη Δανία μελέτησαν τις παρεμβάσεις στη ζωή πασχόντων από άσθμα που θα μπορούσαν να μετριάσουν τα συμπτώματα της ασθένειας.

Οι ειδικοί διαπίστωσαν ότι η κατάλληλη διατροφή σε συνδυασμό με άσκηση τρεις φορές την εβδομάδα, μπορεί να μειώσει τα συμπτώματα κατά 50% και μάλιστα σε διάστημα μόλις δύο μηνών.

Από τους 125 εθελοντές που έλαβαν μέρος στη μελέτη, όσοι γυμνάζονταν τρεις φορές την εβδομάδα και ακολουθούσαν διατροφή με χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη, πλούσια σε πρωτεΐνες, φρούτα και λαχανικά ανέφεραν 50% λιγότερα συμπτώματα σε σχέση με ομάδα ασθενών που δεν έκαναν ανάλογες παρεμβάσεις στην καθημερινότητά τους.

Οι συμμετέχοντες που έκαναν μόνο γυμναστική ή ακολούθησαν μόνο την κατάλληλη διατροφή, αλλά όχι και τα δύο, ανέφεραν βελτίωση των συμπτωμάτων κατά 30%.

Οι ειδικοί τονίζουν, ότι τα άτομα με άσθμα πρέπει να ενθαρρύνονται να τρώνε υγιεινά και να είναι σωματικά δραστήρια.

Μια δίαιτα με χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη απελευθερώνει αργά τη γλυκόζη στο αίμα και βοηθά στη διατήρηση ενός ισορροπημένου μεταβολισμού.

Τα αποτελέσματα της μελέτης, που παρουσιάστηκαν στο Διεθνές Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Πνευμονολογικής Εταιρείας στο Μιλάνο, έδειξαν ότι ο συνδυασμός διατροφής και άσκησης δεν βελτίωσε τη λειτουργία των πνευμόνων, βελτίωσε όμως τον έλεγχο των συμπτωμάτων και την ποιότητα ζωής των πασχόντων.

Διαβάστε επίσης:

Άσθμα: Τι πρέπει να αφαιρέσετε από την διατροφή σας

Παρότι, όμως, είναι τόσο συχνή, οι περισσότεροι άνδρες δεν γνωρίζουν ούτε τα προειδοποιητικά συμπτώματά της, ούτε τις πιθανές επιπλοκές της, με συνέπεια να καθυστερούν να απευθυνθούν στον γιατρό.

Επιπλέον, ακόμα κι απ’ όσους ξέρουν γι’ αυτήν, πολλοί νομίζουν ότι για την αντιμετώπισή της είναι απαραίτητη η αντιβιοτική αγωγή, όταν στην πραγματικότητα είναι ακατάλληλη για το σχεδόν 90% των κρουσμάτων της.

Για να μην υπάρχουν παρανοήσεις, λοιπόν, ο χειρουργός ουρολόγος Δρ. Ηρακλής Πούλιας, MD, PhD, επιστημονικός συνεργάτης του Ομίλου ΥΓΕΙΑ-Μητέρα και πρόεδρος της Ελληνικής Ουρολογικής Εταιρείας, εξηγεί τι πρέπει να ξέρουν όλοι οι άνδρες γι’ αυτήν.

1. Είναι φλεγμονή. Η προστατίτιδα είναι η διόγκωση και η φλεγμονή του προστάτη, δηλαδή του αδένα με μέγεθος καρυδιού που βρίσκεται κάτω από την ουροδόχο κύστη των ανδρών και έχει ως κύριο ρόλο την παραγωγή του υγρού που τρέφει και μεταφέρει τα σπερματοζωάρια (λέγεται σπερματικό υγρό).

2. Δεν είναι μία ενιαία πάθηση. Με τον όρο «προστατίτιδα» ουσιαστικά περιγράφεται μία ομάδα διαταραχών, οι οποίες χαρακτηρίζονται από ουρολογικά συμπτώματα, δυσκολίες ή πόνο στην εκσπερμάτιση και πόνο στο περίνεο (είναι η περιοχή ανάμεσα στα έξω γεννητικά όργανα και τον πρωκτό) ή χαμηλά στη μέση.

Οι διαταραχές αυτές χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη είναι οι βακτηριακές προστατίτιδες που οφείλονται σε είσοδο και ανάπτυξη μικροβίων στον προστάτη και είναι λιγότερο συχνές.

Η βακτηριακή προστατίτιδα μπορεί να εκδηλωθεί ως οξεία προστατίτιδα με πυρετό, δυσκολία αποβολής ούρων, γενική κακουχία κ.λπ. και να εξελιχθεί σε σοβαρή λοίμωξη που απαιτεί νοσηλεία στο νοσοκομείο και ως χρόνια υποτροπιάζουσα προστατίτιδα που διαρκεί πολύ καιρό (1-3 μήνες) και δεν έχει έντονα συμπτώματα. Οι βακτηριακές προστατίτιδες αντιμετωπίζονται με αντιβιοτικά.

Η δεύτερη κατηγορία προστατίτιδας είναι η μη-βακτηριακή που αποκαλείται και χρόνιο πυελικό σύνδρομο και επίσης έχει δύο υποκατηγορίες: το φλεγμονώδες χρόνιο πυελικό σύνδρομο με παρουσία λευκοκυττάρων στην καλλιέργεια σπέρματος και το μη φλεγμονώδες πυελικό σύνδρομο (χωρίς παρουσία λευκοκυττάρων στο σπέρμα).

3. Έχει πολλές αιτίες. Οι πιθανές αιτίες της προστατίτιδας είναι πολλές και διαφορετικές, αλλά συχνά δεν ανευρίσκεται κάποια συγκεκριμένη για τα συμπτώματα του ασθενούς. Αναλόγως με την αιτία της, η προστατίτιδα μπορεί να εμφανιστεί σταδιακά ή ξαφνικά, να βελτιωθεί γρήγορα, με ή χωρίς θεραπεία, ή ακόμα και να επιμείνει για μήνες ή να παρουσιάζει συχνές υποτροπές (σε τέτοια περίπτωση, οι γιατροί μιλούν για χρόνια προστατίτιδα).

Η πιο συχνή μορφή είναι η χρόνια μη-βακτηριακή προστατίτιδα (αφορά το σχεδόν 90% των κρουσμάτων) για την οποία δεν έχει βρεθεί μέχρι σήμερα συγκεκριμένη αιτία. Στους παράγοντες που μπορεί να την πυροδοτήσουν (εκλυτικοί παράγοντες) συμπεριλαμβάνονται το στρες, οι νευρολογικές βλάβες του κατώτερου ουροποιητικού συστήματος (π.χ. εξαιτίας τραυματισμού ή εγχείρησης) και οι ουρολοιμώξεις. Έχει επίσης σχετισθεί με αυτοάνοσα νοσήματα, όπως το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης και το σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου.

Στη βακτηριακή προστατίτιδα (οξεία και χρόνια) που αποτελεί το 5-10% των κρουσμάτων, η αιτία συνήθως είναι βακτήρια του ουροποιητικού που εισέρχονται στον προστάτη (π.χ. μέσω της σεξουαλικής επαφής) και τον μολύνουν.

Στην ασυμπτωματική φλεγμονώδη προστατίτιδα η αιτία δεν είναι γνωστή.

4. Δεν είναι αθώα. Αν και η προστατίτιδα δεν είναι κακοήθης νόσος ούτε υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορεί να οδηγήσει σε καρκίνο του προστάτη, μπορεί να έχει αρκετές και σοβαρές επιπλοκές αν αφεθεί χωρίς θεραπεία. Σε αυτές συμπεριλαμβάνεται η είσοδος βακτηρίων στο αίμα (βακτηριαιμία ή σήψη), η φλεγμονή στο σωληνοειδές όργανο που ενώνει τον όρχι με τον σπερματικό πόρο (λέγεται επιδιδυμίδα), η δημιουργία κοιλότητας με πύον μέσα στον προστάτη (απόστημα προστάτου), διαταραχές του σπέρματος και υπογονιμότητα (αυτές παρατηρούνται σε περίπτωση χρόνιας και ασυμπτωματικής προστατίτιδας).

5. Δεν χρειάζεται πάντοτε θεραπεία με αντιβιοτικά. Επειδή όπως προαναφέρθηκε στο 90% των περιπτώσεων η προστατίτιδα είναι χρόνια και μη-βακτηριακή, αντιβιοτική θεραπεία δεν συνιστάται παρά στο 5-10% των περιπτώσεων που οι εργαστηριακές εξετάσεις και τα συμπτώματα υποδηλώνουν την ύπαρξη βακτηρίων.

6. Δεν προκαλεί πάντοτε πυρετό. Ο πυρετός είναι σύμπτωμα κυρίως των βακτηριακών μορφών, με την οξεία να συνοδεύεται συχνά από απότομο, υψηλό πυρετό και τη χρόνια από χαμηλότερο. Άλλα συμπτώματα των βακτηριακών μορφών προστατίτιδας είναι τα ρίγη, πόνοι στο σώμα, κόπωση (δηλαδή τα κλασικά συμπτώματα των λοιμώξεων), καθώς και πόνος χαμηλά στην οσφύ (μέση) και στην περιοχή των γεννητικών οργάνων, συχνουρία και επείγουσα ούρηση (συχνά και τη νύχτα), αίσθημα καύσου ή πόνου κατά την ούρηση και την εκσπερμάτιση.

Η χρόνια μη-βακτηριακή προστατίτιδα προκαλεί πόνο χαμηλά στην οσφύ και στην περιοχή των γεννητικών οργάνων, συχνουρία και επείγουσα ούρηση (συχνά και τη νύχτα), αίσθημα καύσου ή πόνου κατά την ούρηση και την εκσπερμάτιση.

Όπως, τέλος, υποδηλώνει και η ονομασία της, η ασυμπτωματική φλεγμονώδης προστατίτιδα δεν προκαλεί συμπτώματα.

7. Μερικοί άνδρες κινδυνεύουν περισσότερο να την εκδηλώσουν. Η προστατίτιδα είναι συχνότερη σε άνδρες ηλικίας 35-50 ετών, σε όσους έχουν ιστορικό ουρολοιμώξεως, τραυματισμού στην περιοχή της πυέλου (π.χ. από ατύχημα με το ποδήλατο ή τη μηχανή) ή παλαιότερης προστατίτιδας, στους ασθενείς με ουροκαθετήρα, στους άνδρες που έχουν κάνει βιοψία προστάτη και στους φορείς του ιού HIV/AIDS.

8. Η διάγνωση της προστατίτιδας δεν χρειάζεται PSA. Η διάγνωση της προστατίτιδας τίθεται με τη λήψη του ιστορικού και την κλινική (δακτυλική) εξέταση του προστάτη, που παρέχει σημαντικές πληροφορίες για τη σύσταση, το μέγεθος και το σχήμα του αδένα. Άλλες βασικές εξετάσεις είναι η γενική ούρων, η καλλιέργεια ούρων και, κυρίως, η κλασματική καλλιέργεια προστατικού υγρού μετά από μάλαξη του προστάτη και το υπερηχογράφημα. Η μέτρηση στο αίμα των επιπέδων του ειδικού προστατικού αντιγόνου (PSA) δεν συνιστάται, διότι αυτά αυξάνονται μόνο στο 15%-20% των ασθενών με σοβαρή προστατίτιδα, έναντι του 70% των ανδρών με καρκίνο προστάτη.

9. Οι διαταραχές της ούρησης χρειάζονται πάντοτε έλεγχο. Οποιαδήποτε αλλαγή στις φυσιολογικές συνήθειες ούρησης (στη συχνότητα, στην ποσότητα των αποβαλλόμενων ούρων, στην «ευχέρεια» ούρησης, στο χρώμα των ούρων), αλλά και ο πόνος και το αίσθημα καύσου (κάψιμο) κατά την ούρηση, πρέπει να ελέγχονται αμέσως από τον ουρολόγο ιατρό.

Απλά επιδιώκει τη συνουσία με «οποιονδήποτε βρει μπροστά της». Το άτομο αυτό σπάνια έως ποτέ νιώθει ικανοποίηση και συνέχεια ψάχνει για περισσότερα. Προσοχή όμως, σε καμμία περίπτωση, μια γυναίκα που λατρεύει το σεξ, ακόμη και με διαφορετικούς συντρόφους, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως νυμφομανής.

Η νυμφομανής γυναίκα, ψυχαναγκάζεται, έχει μια αχαλίνωτη σεξουαλική δραστηριότητα, που δεν μπορεί να ελέγξει. Η νυμφομανία είναι πολλές φορές επικίνδυνη για την υγεία της γυναίκας αναφέρουν οι ειδικοί αφού μέσα στον παροξυσμό της δεν λαμβάνει καμμία προφύλαξη με συνέπεια να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να εκτεθεί σε κίνδυνο από τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα.

Η νυμφομανία είναι μια ψυχική αλλά και συναισθηματική διαταραχή, η οποία όμως μπορεί να συνοδεύεται και από άλλα προβλήματα ψυχαναγκαστικής συμπεριφοράς, προσωπικότητας ή άλλων ψυχικών παθήσεων.

Ποια είναι όμως τα κυριότερα συμπτώματα που καθορίζουν τη νυμφομανία; Όλα ξεκινάνε από το μυαλό, τον εγκέφαλο και μετά από το κορμί:

• Οι επίμονες και έμμονες σκέψεις που «κατατρώνε» συνέχεια και κάθε στιγμή το μυαλό της. Να σκέφτεται συνέχεια τη συνουσία, το σεξ, και τις σεξουαλικές δραστηριότητες και να πλάθει διάφορα με τη φαντασία της, όλη την ώρα.
• Η ψυχαναγκαστική ανεξέλεγκτη συμπεριφορά, με σκοπό την επαναλαμβανόμενη, με υπέρμετρη συχνότητα σεξουαλική ικανοποίηση, που έχει σαν αποτέλεσμα οι άλλες συμπεριφορές της γυναίκας (επαγγελματικές, κοινωνικές, ψυχαγωγικές) να μην υπάρχουν σχεδόν καθόλου. Δηλαδή με απλά λόγια η σεξουαλική της συμπεριφορά, να ισοπεδώνει τις άλλες συμπεριφορές. Να θέλει να κάνει σεξ συνέχεια και να μην την νοιάζει η δουλειά της, ο κοινωνικός της περίγυρος, να μην τη νοιάζει τίποτε.
• Ο ψυχαναγκαστικός αυνανισμός. Να της «τρώει» το μυαλό η σκέψη αυτή και να ερεθίζει το κορμί της μόνη της για να αυτοικανοποιθεί.
• Η ανεξέλεγκτη συμπεριφορά. Η πάσχουσα να μεταμορφώνεται και να μην μπορεί να ελέγξει τις συμπεριφορές της. Να αλλάζει η προσωπικότητα της, η μόνη της επιδίωξη να είναι το σεξ και μόνο αυτό.

Βέβαια όλα αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου. Ενός παγόβουνου που κρύβει ανεξέλεγκτο άγχος, κατάθλιψη, χαμηλή αυτοεκτίμηση, ενοχές και συναίσθημα ντροπής και που οδηγεί σε συνεχόμενες αποτυχημένες σχέσεις, και συχνά-πυκνά οδηγεί το άτομο αυτό σε απαγορευμένες ουσίες και στον αλκοολισμό.

Πάντως οι ειδικοί τονίζουν με κάθε τρόπο ότι δεν πρέπει να συγχέουμε την νυμφομανή, με μια γυναίκα που απολαμβάνει, χαίρεται, επιδιώκει το σεξ ακόμη και με διαφορετικούς συντρόφους.

Από παθολογική άποψη, η νυμφομανία, λειτουργεί ακριβώς όπως ο εθισμός στα ναρκωτικά. Οι νυμφομανείς εθίζονται από τις ίδιες τις ορμόνες που παράγει ο εγκέφαλος τους, κατά τη διάρκεια του σεξ. Ο εγκέφαλος απελευθερώνει ορμόνες και νευροδιαβιβαστές: οξυτοκίνη, ντοπαμίνη, σερετονίνη, επινεφρίνη… Και όπως ο ναρκομανής για να «ανέβει» χρειάζεται το ναρκωτικό του, έτσι και η νυμφομανής για να «ανέβει» χρειάζεται να κάνει μια πράξη (το σεξ) που θα απελευθερώσει ουσίες στον εγκέφαλο της.

Στις ΗΠΑ, επίσης ξεκίνησαν να λειτουργούν και οι SAA (sex addicts anonymous), και οι SA (sexaholics anonymous). Πρόκειται για ομάδες ψυχικής υποστήριξης και θεραπείας στα πρότυπα των ΑΑ (ανώνυμων Αλκοολικών), που στόχο έχουν, να υποστηρίξουν ψυχολογικά και μέσα από αυτό να «θεραπεύσουν» τέτοιες συμπεριφορές.

Ολόκληρος ο ορισμός της νυμφομανίας, κρύβεται στα λόγια της sex – therapist Mavis Humes Baird, από τη Νέα Υόρκη που εξηγεί: «Το σεξ επηρεάζει τη ζωή των εθισμένων με τον αυνανισμό, την πορνογραφία και με τις απίστευτα συχνές εναλλαγές ερωτικών συντρόφων, μέχρι που κάποια στιγμή γίνεται εμμονή και καταλαμβάνει το μυαλό τους και εκείνες τις ίδιες. Παρουσιάζουν λαιμαργία για σεξ, ανοχή στους ξυλοδαρμούς και τις ταπεινώσεις από τους ερωτικούς συντρόφους, χάσιμο ελέγχου, και τέλος καταναγκασμό».

Παρόμοια περίπτωση

Πριν από επτά χρόνια η περίπτωση της Heather Howland, συντάραξε την Αγγλία είναι χαρακτηριστική. Η Heather, ήταν μια υπέροχη μητέρα και μια αφοσιωμένη και ευτυχισμένη σύζυγος. Μια εγκεφαλική αιμορραγία, ενώ ασχολιόταν με τον κήπο του σπιτιού τους, την έριξε σε κώμα. Οι γιατροί τόνισαν στον σύζυγο της ότι δύσκολα θα συνερχόταν και ότι εάν αυτό συνέβαινε, θα έπρεπε να είναι προετοιμασμένος ότι η σύζυγος του μπορεί να μην ήταν η ίδια όπως παλιά.

«Οι εγκεφαλικές βλάβες« του είπαν, «είναι περίπλοκα πράγματα και μπορεί να επηρεάσουν την προσωπικότητά της«. Μόλις η Heather «ξύπνησε» μετά από κάποιες ημέρες, πραγματικά δεν ήταν ίδια. Τις επόμενες ημέρες ο σύζυγος της ανακάλυπτε καθημερινά, ότι είχε «μεταμορφωθεί» σε άλλη γυναίκα.

Η σεμνή και θρήσκα Heather που από τα 17 της είχε γνωρίσει έναν μόνο άνδρα, τον σύζυγό της, στα 34 της μεταμορφώθηκε. Μέσα σε 2 χρόνια έκανε σεξ με περισσότερους από 80 άνδρες…

Δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι ορισμένες επείγουσες καταστάσεις, όπως η σκωληκοειδίτιδα ή μια διάσειση, συμβαίνουν ακόμη και σε υγιή άτομα νεαρής ηλικίας, οπότε η ιατρική παρέμβαση μερικές φορές είναι απαραίτητη για να αποφευχθούν σοβαρές επιπλοκές.

Δείτε πέντε περιπτώσεις που πρέπει να επισκεφτείτε το κοντινότερο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών χωρίς δεύτερη σκέψη:

1. Νιώθετε μια επίμονη ενόχληση στο στήθος και έχετε έντονη δύσπνοια

Τι μπορεί να σημαίνει: Έμφραγμα

Ο πόνος και το σφίξιμο στο στήθος είναι το «σήμα κατατεθέν» του εμφράγματος, δεν είναι όμως το μόνο σύμπτωμα που προκαλεί. Ιδιαίτερα στις γυναίκες, τα συμπτώματα είναι πολλές φορές ήπια και περνούν απαρατήρητα. Κοινά συμπτώματα του εμφράγματος είναι ο πόνος στο ένα ή και στα δύο χέρια, η ναυτία, η ζαλάδα, ο κρύος ιδρώτας, η δύσπνοια και ο πόνος στη μέση, στον αυχένα, στον ώμο ή στο σαγόνι.

2. Έχετε αφόρητο πόνο στην κοιλιά

Τι μπορεί να σημαίνει: Σκωληκοειδίτιδα ή κύστη στις ωοθήκες

Ο πόνος στην περιοχή της κοιλιάς μπορεί να οφείλεται σε δεκάδες διαφορετικές αιτίες, από την τροφική δηλητηρίαση μέχρι μια χρόνια πάθηση όπως η ελκώδης κολίτιδα. Όσον αφορά τη σκωληκοειδίτιδα, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο αν αναλογιστείτε ότι δεν εκδηλώνεται πάντα με το κλασικό σύμπτωμα του πόνου χαμηλά και δεξιά στην κοιλιά. Η ενόχληση μπορεί να είναι αισθητή γύρω από τον αφαλό και να εκδηλώνεται ταυτόχρονα ζαλάδα, απώλεια όρεξης ή δυσφορία κατά το περπάτημα. Όλα αυτά είναι σημάδια ερεθισμού του εσωτερικού τοιχώματος της κοιλιάς. Ο πόνος της σκωληκοειδίτιδας μπορεί στην αρχή να είναι ήπιος αλλά σταδιακά να εντείνεται και γίνεται βασανιστικός.

Αντίστοιχα συμπτώματα μπορεί να εκδηλωθούν αν υπάρχει σε μία από τις δύο ωοθήκες κύστη μεγάλου μεγέθους. Στην περίπτωση αυτή εκδηλώνεται επίσης πόνος στη μία πλευρά της λεκάνης ή γενικευμένος πόνος στην περιοχή της λεκάνης που «ακτινοβολεί» στη μέση ή στους μηρούς.

3. Χτυπήσατε στο κεφάλι

Τι μπορεί να σημαίνει: Διάσειση

Ένα χτύπημα στο κεφάλι δεν είναι ποτέ αμελητέο. Ανάλογα με τα συμπτώματα που μπορεί να εκδηλώνετε, επιβάλλεται η αξιολόγηση από τον γιατρό ώστε να αποκλειστεί το ενδεχόμενο επιπλοκής, όπως η διάσειση ή η εγκεφαλική αιμορραγία. Συμπτώματα που δεν πρέπει να αγνοήσετε μετά από ένα χτύπημα στο κεφάλι είναι η απώλεια των αισθήσεων, τα επαναλαμβανόμενα επεισόδια εμετού, ο πονοκέφαλος που επιδεινώνεται όσο περνά η ώρα, η ζαλάδα, η απώλεια ισορροπίας ή οι διαταραχές στην όραση.

4. Κοπήκατε άσχημα

Τι μπορεί να σημαίνει: Χρειάζεστε ράμματα

Τη μια στιγμή κόβατε αμέριμνοι τη σαλάτα σας και την άλλη η κουζίνα σας μοιάζει με τόπο εγκλήματος! Ακόμη και ένα φαινομενικά μικρό τραύμα μπορεί να οδηγήσει σε σημαντική αιμορραγία και δεν είναι πάντα εύκολο να καταλάβετε πότε χρειάζεστε ράμματα και πότε όχι. Ένα τραύμα που συνεχίζει να αιμορραγεί αφού του ασκήσετε πίεση για 10 λεπτά καλό είναι να αξιολογείται από τους ειδικούς.

5. Πολύ ισχυρός πονοκέφαλος

Τι μπορεί να σημαίνει: Ρήξη ανευρύσματος ή εγκεφαλικό

Τόσο το ανεύρυσμα όσο και το εγκεφαλικό συχνά προκαλούν πολύ ισχυρό πονοκέφαλο, τον οποίο οι ασθενείς περιγράφουν ως τον χειρότερο που έχουν εμφανίσει ποτέ. Σε αυτές τις δύο περιπτώσεις ο πόνος συνήθως ξεκινά ξαφνικά, κάτι που ενδεχομένως σημαίνει ότι υπάρχει αιμορραγία στον εγκέφαλο. Άλλα ανησυχητικά συμπτώματα που, σε συνδυασμό με τον πονοκέφαλο, επιβάλλουν την επίσκεψη στα Επείγοντα είναι η πνευματική σύγχυση, η δυσκολία στην ομιλία και οι διαταραχές της όρασης.

Τα επεισόδια εμφανίζονται πιο συχνά στα δάκτυλα των χεριών και ξεκινούν μετά από έκθεση στο κρύο ή κάποια δυνατή συγκίνηση. Το χρώμα των δακτύλων που προσβάλλονται αλλάζει ανάλογα με τη φάση του αγγειόσπασμου: λευκό στην αρχική φάση του σπασμού, κυανό όταν ξεκινάει η λύση του και στο τέλος κατά την διαστολή των αγγείων κόκκινο. Η διάρκεια του επεισοδίου μπορεί να είναι από λίγα λεπτά έως ώρες. Εκτός από την αλλαγή του χρώματος τα επεισόδια μπορεί να συνοδεύονται από πόνο.

Η διάγνωση γίνεται συνήθως από την κλινική εξέταση και τη λήψη ενός καλού ιστορικού. Εάν υπάρχει υποψία συνδρόμου Raynaud πρέπει να αναζητηθεί η αιτιολογία: τραυματισμός λόγω επαγγέλματος ή απασχόλησης ( πιάνο, δακτυλογραφία, κομπρεσέρ…), συστηματική νόσος (σκληρόδερμα, λύκος…), αιματολογικές παθήσεις, λήψη φαρμάκων, αρτηριοπάθεια κτλ.

Ανάλογα με την περίπτωση μπορεί να χρειαστεί αιματολογική ή άλλη εργαστηριακή αξιολόγηση. Για τον έλεγχο της μικροκυκλοφορίας μπορεί επίσης να φανεί χρήσιμη η τριχοειδοσκόπηση.

Η θεραπεία του φαινομένου Raynaud ξεκινάει από την εξάλειψη των παραγόντων προδιάθεσης όπως η διακοπή του καπνίσματος, η καταπολέμηση του άγχους, η αποφυγή του κρύου. Η φαρμακευτική αγωγή όταν κρίνεται απαραίτητη, περιλαμβάνει τους αναστολείς ασβεστίου, την πεντοξυφυλλίνη και σπανιότερα τις προσταγλανδίνες.

Συγκεκριμένα, η Μεθοριακή Διαταραχή Προσωπικότητας σχετίζεται με ένα μοτίβο ασταθούς τρόπου που ο ασθενής βλέπει/κρίνει τον εαυτό του, αισθάνεται και συμπεριφέρεται στους άλλους. Αυτό, μοιραία, παρεμποδίζει σημαντικά την ικανότητα του ατόμου να λειτουργεί φυσιολογικά στην κοινωνία. Επίσης, όπως και με άλλες διαταραχές της προσωπικότητας, ο ασθενής είναι συνήθως έφηβος ή ενήλικας, προτού είναι εφικτό να διαγνωστεί επισήμως και να πληρεί όλα τα κριτήρια για ΜΔΠ.

Η Μεθοριακή Διαταραχή Προσωπικότητας πιστεύεται ότι είναι ένα σύνολο συμπτωμάτων που περιλαμβάνει τόσο προβλήματα ψυχικής διάθεσης (νευρώσεις), όσο και τις στρεβλώσεις της πραγματικότητας (ψυχώσεις). Ως εκ τούτου πιστεύεται, ότι, ως ασθένεια, είναι στο μεταίχμιο μεταξύ των νευρώσεων και των ψυχώσεων και από εκεί πηγάζει και η ονομασία της (“μεθοριακή”, δηλαδή “στο μεταίχμιο”, οριακή). Η ΜΔΠ είναι εξίσου πιθανό να συμβεί σε άνδρες και γυναίκες. Η συχνότητα με την οποία εμφανίζεται αυτή η διαταραχή είναι σημαντικά υψηλότερη από ό,τι εθεωρείτο μέχρι πρόσφατα και, πλέον, ότι επηρεάζει σχεδόν το 6% των ενηλίκων κατά τη διάρκεια της ζωής τους.

Συμπτώματα

Προκειμένου ένα άτομο να πληρεί τις προϋποθέσεις για να του γίνει διάγνωση με Μεθοριακή Διαταραχή Προσωπικότητας, πρέπει να έχει τουλάχιστον πέντε από τα ακόλουθα συμπτώματα:

• Παραμορφωμένη, ασταθή εικόνα του εαυτού του/της, με την έννοια ότι μπορεί δραστικά και γρήγορα να αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τι του/της αρέσει, τι αντιπαθεί, ποια είναι τα δυνατά του/της σημεία, τι στόχους έχει και τις βασικές του/της αξίες ως άτομο, ακόμη και στο σημείο να τον/την καταλαμβάνουν αισθήματα αναξιότητας.
• Επανειλημμένα ασταθείς σχέσεις, υπό την έννοια ότι τα άτομα με αυτή τη διαταραχή επανειλημμένα, γρήγορα και δραστικά αλλάζουν άποψη για τον/την σύντροφό τους. Έτσι, την μία στιγμή θεωρούν την σχέση τους “τέλεια” (την εξιδανικεύουν) και την επόμενη την θεωρούν κακή, ή σχεδόν άχρηστη (την υποτιμούν).
• Τους χαρακτηρίζουν ασταθή συναισθήματα, υπό την έννοια ότι ο ασθενής βιώνει ευδιάκριτες, ταχείες εναλλαγές διάθεσης (π.χ., σοβαρή κατάθλιψη, ενοχή, θυμός, ευερεθιστότητα, χαρά, ευφορία, άγχος, κρίσεις πανικού) που σχετίζονται, ή πυροδοτούνται από το στρες, όσο μικρό και αν είναι αυτό.
• Απεγνωσμένες προσπάθειες να αποφύγουν τη μοναξιά, ή την εγκατάλειψη, είτε αυτή είναι πραγματική, είτε φανταστική (δηλαδή απλά μέσα στο μυαλό τους).
• Αυξημένη παρορμητικότητα (το άτομο τείνει να δράσει προτού σκεφτεί). Αυτό οδηγεί σε τάσεις αυτοκαταστροφής (π.χ., ακραίες σεξουαλικές συμπεριφορές, ακραίες διατροφικές επιλογές, ακραία έξοδα στα λεφτά, επικίνδυνη οδηγική συμπεριφορά, χρήση ουσιών).
• Επαναλαμβανόμενες τάσεις αυτοακρωτηριασμού, σκέψεις αυτοκτονίας, αυτοκτονική συμπεριφορά, απειλές για αυτοτραυματισμό κλπ.
• Χρόνιο, επίμονο αίσθημα “κενού”. Λένε διαρκώς ότι αισθάνονται “άδειοι”.
• Ακατάλληλη, έντονη συμπεριφορά εχθρότητας ή θυμού, έλλειψη αυτοσυγκράτησης, ή δυσκολίες να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους.
• Παροδικές, παρανοϊκές σκέψεις ή “κενά μνήμης”, που σχετίζονται με το στρες.

Αυτές οι ιδεοληψίες και οι καταναγκασμοί είναι που δίνουν στην συγκεκριμένη ψυχική πάθηση και την ονομασία Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή (ΙΨΔ).

Σημάδια και συμπτώματα

Τα άτομα με ΙΨΔ μπορεί να έχουν εμμονές, καταναγκασμούς, ή και τα δύο. Αυτά τα συμπτώματα μπορεί να επηρεάζουν όλες τις πτυχές της ζωής τους, όπως η εργασία, το σχολείο και οι προσωπικές τους σχέσεις.

Οι εμμονές είναι επαναλαμβανόμενες σκέψεις, ορμές, ή νοητικές εικόνες, που προκαλούν άγχος στο άτομο. Τα κοινά συμπτώματα περιλαμβάνουν:

• Φόβος μόλυνσης ή φόβος για μικρόβια
• Ανεπιθύμητες, απαγορευμένες, ή ταμπού σκέψεις, που αφορούν το φύλο, τη θρησκεία και την σωματική ακεραιότητα
• Επιθετικές σκέψεις απέναντι στους άλλους ή στον εαυτό του
• Το να πρέπει να διατηρεί τα αντικείμενα σε συμμετρική ή “τέλεια” διάταξη

Οι ψυχαναγκασμοί είναι επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές, όπου το άτομο με ΙΨΔ νιώθει την παρόρμηση να τις κάνει ως αντίδραση/απάντηση/απόκριση σε κάποια έμμονη σκέψη. Οι πιο συνήθεις καταναγκασμοί περιλαμβάνουν:

• Υπερβολική καθαριότητα ή/και πλύσιμο των χεριών
• Τοποθέτηση και διάταξη των αντικειμένων με ένα συγκεκριμένο, ακριβή τρόπο
• Όταν επανειλημμένα ελέγχει κάποια πράγματα, όπως ο κατ’ επανάληψη έλεγχος για το αν μια πόρτα είναι κλειδωμένη, ή για το αν ο φούρνος/θερμοσίφωνας είναι εκτός λειτουργίας
• Ψυχαναγκαστική καταμέτρηση

Δεν είναι όλα αυτά τα “τελετουργικά”, ή συνήθειες, συμπτώματα καταναγκασμού. Σχεδόν ο καθένας μας θα ελέγξει κάποια πράγματα δύο και τρεις φορές ακόμα για να σιγουρευτεί για κάτι. Αλλά ένα άτομο με Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή συνήθως:

• Δεν μπορεί να ελέγξει τις σκέψεις, ή τις συμπεριφορές του, ακόμη και όταν αναγνωρίζει ότι αυτές οι σκέψεις, ή συμπεριφορές είναι, πράγματι, υπερβολικές
• Ξοδεύει τουλάχιστον 1 ώρα την ημέρα βυθισμένο σε αυτές τις σκέψεις, ή τις συμπεριφορές
• Δεν παίρνει ευχαρίστηση όταν εκτελεί αυτές τις συμπεριφορές, ή τις τελετουργίες, αλλά μπορεί να αισθάνεται σύντομη ανακούφιση από το στρες/άγχος που του προκαλούν οι σκέψεις για να τις εκτελέσει
• Έχει σημαντικά προβλήματα στην καθημερινή του ζωή, εξαιτίας αυτών των σκέψεων, ή συμπεριφορών
• 

Ορισμένα άτομα με ΙΨΔ έχουν επίσης και κάποιο “τικ”. Τα κινητικά τικ είναι ξαφνικές, σύντομες, επαναλαμβανόμενες κινήσεις, όπως το να ανοιγοκλείνουν το μάτι (ή άλλες κινήσεις των ματιών), οι μορφασμοί του προσώπου, το ανασήκωμα των ώμων και το τίναγμα του κεφαλιού. Τα πιο συνήθη φωνητικά τικ περιλαμβάνουν επαναλαμβανόμενο “καθαρισμό” του λαιμού και η επαναλαμβανόμενη εισπνοή από την μύτη “σαν να μυρίζει κάτι”.

Τα συμπτώματα μπορεί “να έρχονται και να φεύγουν”, να μειωθούν με την πάροδο του χρόνου, ή και να επιδεινωθούν. Τα άτομα με Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους με την αποφυγή καταστάσεων που τους προκαλούν εμμονές, ή να επιχειρήσου να βρουν βοήθεια σε κάποια φάρμακα (πάντα σε συνεννόηση με το γιατρό τους) για να ηρεμήσουν.

Αν και οι περισσότεροι ενήλικες με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή αναγνωρίζουν ότι αυτό που κάνουν δεν έχει νόημα, ορισμένοι ενήλικες και τα περισσότερα παιδιά δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι η συμπεριφορά τους είναι έξω από τα συνηθισμένα

Γεγονός επίσης είναι ότι εκείνοι που πάσχουν από θυρεοειδίτιδα Χασιμότο μπορεί να εμφανίζουν εντελώς διαφορετικά συμπτώματα μεταξύ τους.

Κι αυτό δημιουργεί, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της νόσου, μια σύγχυση όταν κανείς ρωτά και προσπαθεί να μάθει για την ασθένεια.

Συχνά η νόσος εξελίσσεται με αργό ρυθμό, έτσι που τα συμπτώματά της δεν γίνονται άμεσα αντιληπτά.

Στα αρχικά στάδια συχνά, αλλά όχι πάντα, έρχονται στο προσκήνιο τα συμπτώματα του υπερθυρεοειδισμού.

Η αιτία για αυτόν τον υπερθυρεοειδισμό είναι η καταστροφή του θυρεοειδικού ιστού και η απελευθέρωση των ορμονών που είναι ήδη αποθηκευμένες σε αυτόν στην κυκλοφορία του αίματος. Πρόκειται στις περισσότερες περιπτώσεις για έναν ήπιο υπερθυρεοειδισμό, ο οποίος στην πορεία δίνει σταδιακά τη θέση του σε μια χρόνια υπολειτουργία του θυρεοειδούς αδένα.

Αυτή η φάση μπορεί συχνά να περάσει απαρατήρητη.

Τα περισσότερα από τα συμπτώματα του υπερθυρεοειδισμού είναι τα αποκαλούμενα «γενικά συμπτώματα» όπως νευρικότητα, αϋπνίες και τάση για εφίδρωση. Η φύση των συμπτωμάτων εξηγεί γιατί η Χασιμότο στη αρχή δρα απαρατήρητη.

Όταν παρατηρηθούν παρατεταμένα συμπτώματα όπως αϋπνία, υπερβολική εφίδρωση, διάρροιες, ρίγη και αίσθημα παλμών, ζητείται συνήθως η γνώμη του ενδοκρινολόγου.

Το αν η θεραπεία με θυρεοστατικά φάρμακα –φάρμακα που διακόπτουν τη σύνθεση των ορμονών στον θυρεοειδή– είναι απαραίτητη σε αυτή τη φάση, πρέπει να αποφασιστεί από τον ενδοκρινολόγο, ο οποίος πρώτα θα αποκλείσει τις άλλες αιτίες υπερθυρεοειδισμού.

Διακυμάνσεις στα επίπεδα των θυρεοειδικών ορμονών και εναλλασσόμενες φάσεις υπερλειτουργίας και υπολειτουργίας του θυρεοειδούς δεν είναι σπάνιο να παρατηρηθούν και συνοδεύονται συνήθως και από τα αντίστοιχα συμπτώματα.

Τα συμπτώματα του υποθυρεοειδισμού στη θυρεοειδίτιδα Χασιμότο

Η υπερθυρεοειδική φάση στη Χασιμότο συνήθως ακολουθείται από μια βαθμιαία εξελισσόμενη υπολειτουργία του θυρεοειδικού ιστού. Η θυρεοειδίτιδα Χασιμότο μπορεί επίσης να εμφανιστεί εξ’ αρχής με υπολειτουργία.

Τα συμπτώματα του υποθυρεοειδισμού είναι επίσης πολλαπλά:

– Κόπωση, γενική σωματική εξάντληση

– Έλλειψη συγκέντρωσης, κακή μνήμη

– Υψηλή αρτηριακή πίεση με παλμό κάτω από 70

– Αίσθημα παλμών

– Υψηλή χοληστερίνη

– Καταθλιπτική διάθεση, άγχος και κρίσεις πανικού, ευερεθιστότητα, σπάνια σκέψεις αυτοκτονίας

– Ξηρά και θαμπά και μαλλιά

– Τριχόπτωση

– Ξηρό δέρμα

– Δυσκοιλιότητα, μετεωρισμός

– Αύξηση του βάρους, πολύ σπάνια έντονη απώλεια βάρους

– Διαταραχή του κύκλου στις γυναίκες, υπογονιμότητα, τάση για αποβολές

– Μειωμένη σεξουαλική επιθυμία

– «Μυρμήγκιασμα» και μούδιασμα στα χέρια και τους βραχίονες (σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα)

– Προβλήματα στην ακοή, εμβοές στα αυτιά

– Απαθής έκφραση

– Μεταβολές προσωπικότητας

– Νυχτερινές εφιδρώσεις

– Πόνος στον αυχένα

– Οιδήματα, κατακράτηση υγρών

Τα συμπτώματα της αυτοάνοσης νόσου στη θυρεοειδίτιδα Χασιμότο

Εκτός από τα συμπτώματα που οφείλονται στη διαταραχή των ορμονών του θυρεοειδούς, μπορεί να εμφανιστούν συμπτώματα τα οποία προκαλούνται από την υπάρχουσα διαταραχή του ανοσοποιητικού συστήματος.

Αυτά είναι:

– Πόνοι στις αρθρώσεις

– Μυϊκοί πόνοι

– Σκλήρυνση των τενόντων και των μυών

– Δερματικές αλλοιώσεις (π.χ. κνίδωση, ροδόχρους νόσος)

– Ξηρότητα των βλεννογόνων (σύνδρομο Sicca)

– Aσταθής διάθεση

– Νευρολογικά συμπτώματα (νευρίτιδες, ζάλη, αστάθεια βάδισης)

– Εξαιρετικά σπάνια επιληπτικές κρίσεις, παραισθήσεις, ψυχιατρικά συμπτώματα (εγκεφαλοπάθεια Χασιμότο)

– Ναυτία και γαστρεντερικά προβλήματα, πεπτικά προβλήματα

– Παθήσεις των ματιών

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το μεγαλύτερο μέρος των ασθενών με Χασιμότο που λαμβάνει θεραπεία με ορμόνες του θυρεοειδούς δεν εμφανίζει τα παραπάνω συμπτώματα. Ακόμη όμως κι όταν τα συμπτώματα αυτά εμφανιστούν, δεν σημαίνει ότι θα παραμείνουν για πάντα. Ενδέχεται δηλαδή να εμφανίζονται ανά διαστήματα και/ή σε διαφορετικό βαθμό, όπως και να αφορούν κάθε φορά διαφορετικό σύστημα του σώματος.

Συμπτώματα που μπορεί να υποδηλώνουν πρόσθετες ασθένειες του ανοσοποιητικού σε συνδυασμό με τη θυρεοειδίτιδα Χασιμότο μπορεί να εμφανίζονται και σε άλλες αυτοάνοσες νόσους, σε ποσοστό περίπου 25% των ασθενών.

Παρακάτω θα δείτε μερικά από τα συμπτώματα που μπορεί να υποδεικνύουν επιπλέον αυτοάνοσα νοσήματα:

– Κοιλιακό άλγος, «φούσκωμα», διάρροιες: Κοιλιοκάκη

– Αναιμία, αδυναμία, αίσθημα καύσου στη γλώσσα: Κακοήθης αναιμία, έλλειψη βιταμίνης Β12

– Απώλεια βάρους, συνεχές αίσθημα δίψας: Σακχαρώδης Διαβήτης

– Εστιακός αποχρωματισμός του δέρματος: Λεύκη

– Ερυθρό εξάνθημα στο πρόσωπο, πυρετός, πόνος στις αρθρώσεις: Ερυθηματώδης λύκος

– Πόνος στις αρθρώσεις: Ρευματικές ασθένειες

– Μυϊκή αδυναμία, ακόμη και μετά τη ρύθμιση του θυρεοειδούς: Μυασθένεια gravis

– Σκούρη απόχρωση του δέρματος, τάση για λοιμώξεις, αδυναμία: Νόσος του Addison (ανεπάρκεια φλοιού επινεφριδίων)

– Κνησμός στο δέρμα: Κνίδωση

– Εστιακή απώλεια μαλλιών: Γυροειδής αλωπεκία

Αναγνωρίστε οι ίδιοι τα συμπτώματα της θυρεοειδίτιδας Χασιμότο

Θα πρέπει να μάθετε να παρατηρείτε το σώμα σας! Οποιεσδήποτε αλλαγές στο σώμα σας μπορεί να είναι ένδειξη ανεπαρκούς ορμονικής ρύθμισης. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να είναι σημάδια επιπλέον αυτοάνοσων διαταραχών!

Έλεγχοι του βάρους, της αρτηριακής πίεσης, της καρδιακής συχνότητας και οπωσδήποτε των ορμονών του θυρεοειδούς (fΤ3, fΤ4, TSH) θα πρέπει να γίνονται σε τακτά διαστήματα.

Παρά την αναγκαιότητα του ελέγχου, δεν πρέπει να φοβάστε. Θα πρέπει να τονιστεί ότι πολλοί πάσχοντες ζουν χωρίς συμπτώματα! Δε χρειάζεται να «πνίξετε» τη χαρά της ζωής ενώ είστε αφοσιωμένοι στην παρατήρηση των συμπτωμάτων…

Σε εμφάνιση οποιωνδήποτε καινούριων, σχετικών συμπτωμάτων ή σε επιδείνωση αυτών που ήδη βιώνετε, μιλήστε με τον ενδοκρινολόγο σας!

Στις περισσότερες περιπτώσεις, το πνευμονικό οίδημα οφείλεται σε καρδιακά προβλήματα. Αλλά υγρό στον πνεύμονα μπορεί να συσσωρευθεί και για άλλους λόγους, συμπεριλαμβανομένης της πνευμονίας, της έκθεσης σε ορισμένες τοξίνες και φάρμακα, ενός τραύματος στο θωρακικό τοίχωμα, την έντονη σωματική άσκηση ή την μόνιμη διαβίωση σε μεγάλα υψόμετρα.

Η συσσώρευση υγρού στον πνεύμονα που αναπτύσσεται ξαφνικά (οξύ πνευμονικό οίδημα) είναι μια επείγουσα ιατρική κατάσταση που απαιτεί άμεση περίθαλψη. Αν και αυτό μερικές φορές μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο για την ζωή του ασθενούς, οι προοπτικές βελτιώνονται, όταν λάβετε άμεση θεραπεία τόσο για το πνευμονικό οίδημα, όσο και για το υποκείμενο πρόβλημα που το προκαλεί.

Συμπτώματα

Ανάλογα με την αιτία, τα συμπτώματα του πνευμονικού οιδήματος μπορεί να εμφανιστούν απότομα ή να εξελιχθούν σταδιακά με την πάροδο του χρόνου.

Οξύ πνευμονικό οίδημα – συμπτώματα

• Ακραία δύσπνοια ή δυσκολία στην αναπνοή, που επιδεινώνεται όταν ξαπλώνετε
• Αίσθημα πνιγμού
• Συριγμός ή λαχάνιασμα
• Άγχος, ανησυχία
• Βήχας που παράγει αφρώδη πτύελα, τα οποία μπορεί να έχουν και αίμα
• Πόνος στο στήθος (εάν το πνευμονικό οίδημα προκαλείται από καρδιακές παθήσεις)
• Καρδιακή αρρυθμία, ταχυπαλμία

Εάν παρουσιάσετε οποιοδήποτε από αυτά τα σημεία ή συμπτώματα, καλέστε το 166 ή ζητήστε επείγουσα ιατρική βοήθεια αμέσως. Το οξύ πνευμονικό οίδημα μπορεί να αποβεί μοιραίο αν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα.

Χρόνιο πνευμονικό οίδημα – συμπτώματα

• Περισσότερη δύσπνοια από το κανονικό όταν είστε σωματικά δραστήριοι.
• Δυσκολία στην αναπνοή κατά την άσκηση.
• Δυσκολία στην αναπνοή όταν είστε ξαπλωμένοι.
• Συριγμός.
• Ξυπνάτε μέσα στη νύχτα με “κομμένη την ανάσα”, αίσθηση που μπορεί να απομακρύνεται όταν κάθεστε.
• Ταχεία αύξηση του σωματικού βάρους, όταν το πνευμονικό οίδημα αναπτύσσεται ως αποτέλεσμα της συμφορητικής καρδιακής ανεπάρκειας Πρόκειται για μια κατάσταση κατά την οποία η καρδιά δεν αντλεί αρκετό αίμα για να καλύψει τις ανάγκες του σώματός σας. Η αύξηση του σωματικού βάρους είναι από τη συσσώρευση υγρών στο σώμα σας, ειδικά στα πόδια σας.
• Πρήξιμο στα κάτω άκρα.
• Κόπωση.

Πνευμονικό οίδημα από μόνιμη διαβίωση σε μεγάλο υψόμετρο – συμπτώματα

• Δύσπνοια μετά από κόπωση, η οποία εξελίσσεται σε δύσπνοια και σε κατάσταση ηρεμίας
• Βήχας
• Δυσκολία στο περπάτημα στην ανηφόρα, η οποία εξελίσσεται σε δυσκολία στο περπάτημα ακόμα και σε επίπεδες επιφάνειες
• Πυρετός
• Βήχας που παράγει αφρώδη πτύελα, τα οποία μπορεί να έχουν και αίμα
• Καρδιακή αρρυθμία, ταχυπαλμία
• Δυσφορία στο στήθος
• Πονοκέφαλοι, οι οποίοι μπορεί να είναι και το πρώτο σύμπτωμα

Ως όγκος στο κεφάλι ορίζεται η δημιουργία μιας μάζας, ή η συσσώρευση ανώμαλων κυττάρων στον εγκέφαλό σας, ή κοντά σε αυτόν. Ο όγκος στον εγκέφαλο έχει πολλές διαφορετικές κατηγοριοποιήσεις. Ορισμένοι όγκοι είναι μη-καρκινικοί (καλοήθεις) και μερικοί άλλοι είναι καρκινικοί (κακοήθεις).

Ένας όγκος στο κεφάλι μπορεί να ξεκινήσει στον εγκέφαλο (πρωτογενείς όγκοι εγκεφάλου), ή ο καρκίνος μπορεί να αρχίσει σε άλλα μέρη του σώματός σας και να εξαπλωθεί στον εγκέφαλό σας (δευτεροβάθμιοι, ή μεταστατικοί όγκοι εγκεφάλου).

Το πόσο γρήγορα ένας όγκος στο κεφάλι θα αναπτυχθεί μπορεί να ποικίλλει σε μεγάλο βαθμό. Ο ρυθμός ανάπτυξης, όπως και η ακριβής θέση του όγκου στον εγκέφαλο, καθορίζει το πώς αυτός θα επηρεάσει τη λειτουργία του νευρικού σας συστήματος.

Οι επιλογές θεραπείας που έχει ένας όγκος στο κεφάλι εξαρτάται από τον τύπο του όγκου, το μέγεθος και την τοποθεσία.

Όγκος στο κεφάλι: Συμπτώματα

Τα συμπτώματα ενός όγκου στον εγκέφαλο ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό και εξαρτώνται από το μέγεθος, την τοποθεσία και τον ρυθμό με τον οποίο αναπτύσσεται.

Γενικά, τα συμπτώματα αυτά μπορεί να περιλαμβάνουν:

• Σας πλήττουν νέες μορφές και είδη πονοκεφάλων
• Πονοκέφαλοι που σταδιακά γίνονται πιο συχνοί και πιο έντονοι
• Ανεξήγητη ναυτία, ή εμετός
• Προβλήματα όρασης, όπως θολή όραση, διπλή όραση (διπλωπία), ή απώλεια της
  περιφερειακής όρασης
• Σταδιακή απώλεια της αίσθησης, ή της κινητικότητας στο ένα χέρι, ή το ένα πόδι
• Δυσκολίες με την ισορροπία
• Δυσκολίες στην ομιλία
• Σύγχυση σε καθημερινά θέματα
• Αλλαγές στην προσωπικότητα και την συμπεριφορά
• Επιληπτικές κρίσεις
• Προβλήματα ακοής

Όγκος στο κεφάλι: Αίτια

Όγκοι που αρχίζουν στον εγκέφαλο

Οι πρωτογενείς εγκεφαλικοί όγκοι προέρχονται από τον ίδιο τον εγκέφαλο ή από τους ιστούς κοντά σε αυτόν, όπως οι μεμβράνες που τον καλύπτουν (μήνιγγες), τα κρανιακά νεύρα, η υπόφυση και η επίφυση.

Αυτοί οι όγκοι δημιουργούνται, όταν φυσιολογικά κύτταρα αποκτούν βλάβες (μεταλλάξεις) στο DNA τους. Αυτές οι μεταλλάξεις επιτρέπουν στα κύτταρα να αναπτύσσονται και να διαιρούνται σε αυξημένους ρυθμούς και να συνεχίσουν να ζουν, ακόμα και αφότου τα υγιή κύτταρα πεθάνουν. Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία μιας μάζας ανώμαλων κυττάρων, η οποία σχηματίζει έναν όγκο.

Οι πρωτογενείς εγκεφαλικοί όγκοι είναι πολύ λιγότερο συχνοί από ότι οι δευτερογενείς, στους οποίους ο καρκίνος αρχίζει κάπου αλλού στο σώμα και εξαπλώνεται στον εγκέφαλο.

Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τύποι πρωτογενών όγκων του εγκεφάλου. Κάθε ένας παίρνει το όνομά του από τον τύπο των κυττάρων που εμπλέκονται. Τα παραδείγματα περιλαμβάνουν:

Γλοίωμα. Οι όγκοι αυτοί αρχίζουν στον εγκέφαλο ή το νωτιαίο μυελό και περιλαμβάνουν αστροκυτώματα, επενδυώματα, γλοιοβλαστώματα, ολιγοστροκυτώματα και ολιγοδενρρογλοιώματα.

Μηνιγγίωμα. Είναι ένας όγκος που εμφανίζεται στις μεμβράνες που περιβάλλουν τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό (μήνιγγες). Τα περισσότερα μηνιγγιώματα είναι καλοήθη (μη καρκινικά).

Ακουστικό νευρίνωμα. Είναι καλοήθεις όγκοι που αναπτύσσονται στα νεύρα που ελέγχουν την ισορροπία και την ακοή, τα οποία οδηγούν από το εσωτερικό αυτί προς τον εγκέφαλό σας.

Αδένωμα στην υπόφυση. Είναι ως επί το πλείστον καλοήθεις όγκοι που αναπτύσσονται στην υπόφυση, η οποία βρίσκεται στην βάση του εγκεφάλου. Αυτοί οι όγκοι μπορούν να επηρεάσουν τις ορμόνες της υπόφυσης και ως εκ τούτου ασκούν επιδράσεις σε όλο το σώμα.

Μυελοβλάστωμα. Είναι οι πιο συχνοί καρκινικοί όγκοι του εγκεφάλου στα παιδιά. Ένα μυελοβλάστωμα ξεκινά στο κατώτερο οπίσθιο τμήμα του εγκεφάλου και τείνει να εξαπλωθεί μέσω του εγκεφαλονωτιαίου υγρού. Οι όγκοι αυτοί είναι λιγότερο συχνοί στους ενήλικες, αλλά δεν αποκλείονται και στην ενήλικη ζωή.

Πρωτόγονος νευροεκτοδερμικός όγκος (Primitive neuroectodermal tumor – PNET). Είναι σπάνιοι, καρκινικοί όγκοι που ξεκινούν στα εμβρυϊκά κύτταρα στον εγκέφαλο. Μπορούν να εμφανιστούν οπουδήποτε στον εγκέφαλο ενός εμβρύου.

Κρανιοφαρυγγίωμα. Είναι σπάνιοι, καλοήθεις όγκοι, οι οποίοι ξεκινούν κοντά στην υπόφυση του εγκεφάλου. Καθώς το κρανιοφαρυγγίωμα αναπτύσσεται αργά, μπορεί να επηρεάσει όχι μόνο την υπόφυση, αλλά και άλλες δομές κοντά στον εγκέφαλο.

Καρκίνος που αρχίζει αλλού και εξαπλώνεται στον εγκέφαλο

Οι δευτερογενείς όγκοι (μεταστατικοί) του εγκεφάλου είναι όγκοι που προκύπτουν από τον καρκίνο που ξεκινά κάπου αλλού στο σώμα σας και στη συνέχεια εξαπλώνεται (μεθίσταται) στον εγκέφαλό σας.

Συμβαίνει συχνότερα σε άτομα που έχουν ιστορικό καρκίνου. Αλλά σε σπάνιες περιπτώσεις, ένας μεταστατικός όγκος στον εγκέφαλο μπορεί να είναι το πρώτο σημάδι καρκίνου, ο οποίος ξεκίνησε κάπου αλλού στο σώμα σας.

Οι δευτερογενείς όγκοι του εγκεφάλου είναι πολύ πιο συχνοί από ό,τι είναι οι πρωτογενείς.

Κάθε καρκίνος μπορεί να εξαπλωθεί στον εγκέφαλο, αλλά τα πιο κοινά είδη περιλαμβάνουν τους εξής:

• Καρκίνος του μαστού
• Καρκίνος του παχέος εντέρου
• Καρκίνος στα νεφρά
• Καρκίνος του πνεύμονα
• Μελάνωμα

Όγκος στο κεφάλι: Παράγοντες κινδύνου

Στα περισσότερα άτομα με πρωτογενείς όγκους του εγκεφάλου, η αιτία του όγκου δεν είναι σαφής. Αλλά οι γιατροί έχουν εντοπίσει ορισμένους παράγοντες που μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο για έναν όγκο στον εγκέφαλο. Οι παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν:

Ηλικία. Ο κίνδυνος για όγκο στον εγκέφαλο αυξάνεται όσο μεγαλώνετε. Οι όγκοι του εγκεφάλου είναι πιο συχνοί σε ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας. Ωστόσο, ένας όγκος του εγκεφάλου μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε ηλικία. Και ορισμένοι τύποι όγκων συμβαίνουν σχεδόν αποκλειστικά στα παιδιά.

Έκθεση σε ακτινοβολία. Οι άνθρωποι που έχουν εκτεθεί σε έναν τύπο ακτινοβολίας, που ονομάζεται ιονίζουσα ακτινοβολία, έχουν αυξημένο κίνδυνο εγκεφαλικού όγκου. Παραδείγματα ιονίζουσας ακτινοβολίας είναι η ακτινοθεραπεία για τη θεραπεία του καρκίνου και η έκθεση σε ακτινοβολία που προκαλείται από ατομικές βόμβες. Πιο κοινές μορφές της ακτινοβολίας, πάντως, είναι τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία από τις γραμμές του ηλεκτρικού ρεύματος και η ακτινοβολία ραδιοσυχνοτήτων από τα κινητά τηλέφωνα και τους φούρνους μικροκυμάτων, αν και μέχρι σήμερα ΔΕΝ έχει αποδειχθεί ότι συνδέονται με όγκους στον εγκέφαλο.

Οικογενειακό ιστορικό όγκων του εγκεφάλου. Ένα μικρό μέρος των όγκων του εγκεφάλου συμβαίνουν σε άτομα με οικογενειακό ιστορικό καρκίνου του εγκεφάλου, ή οικογενειακό ιστορικό γενετικών συνδρόμων, που αυξάνουν τον κίνδυνο αυτό.