Κατά τη διάρκεια των μουσώνων στη βορειοανατολική Ινδία, το νερό της βροχής ρέει άφθονο στις κοιλάδες και τα βαθιά φαράγγια της Μεγκαλάγια, γνωστής και ως «η κατοικία των σύννεφων».
Το ορεινό οροπέδιο μεταξύ του Ασάμ και του Μπαγκλαντές είναι ένα από τα πιο υγρά μέρη στη Γη και οι φυλές των Khasi που κατοικούν στη περιοχή έχουν αναπτύξει μια στενή σχέση με το δάσος.
Πολύ πριν από τη διαθεσιμότητα των σύγχρονων δομικών υλικών, οι Khasi επινόησαν έναν έξυπνο τρόπο να διασχίσει τις πλωτές οδούς που σχηματίζει το άφθονο νερό και να συνδέσει απομονωμένα χωριά, δημιουργώντας γέφυρες από ζωντανές ρίζες, που στην ντοπιολαλιά τους είναι γνωστές ως jing kieng jri.
Δέντρα φυτεύονται στις όχθες για να δημιουργήσουν ένα ανθεκτικό θεμέλιο και μέσα σε 15 έως 30 χρόνια οι Khasi ενώνουν τις ρίζες των Ficus elastica σε ένα προσωρινό ικρίωμα από μπαμπού για να καλύψουν το κενό. Με την πάροδο του χρόνου το χώμα συμπυκνώνεται και οι ρίζες μεγαλώνουν και δυναμώνουν.
Οι ώριμες πλέον, ζωντανές γέφυρες στέκονται από 4 έως 75 μέτρα πάνω από βαθιά ποτάμια και φαράγγια και μπορούν να σηκώσουν εντυπωσιακά φορτία – πάνω από 35 άτομα τη φορά.
Σε αντίθεση με τα σύγχρονα οικοδομικά υλικά όπως το τσιμέντο και ο χάλυβας, αυτές οι δομές συνήθως γίνονται πιο ανθεκτικές με την πάροδο του χρόνου και μπορούν να επιβιώσουν αιώνες στις αντίξοες καιρικές συνθήκες με τις συχνές πλημμύρες και καταιγίδες που επικρατούν στην περιοχή.
Και είναι πραγματικά ένας χαμηλού κόστους και βιώσιμος τρόπος σύνδεσης των απομακρυσμένων ορεινών χωριών που είναι διάσπαρτα στις απότομες βουνοπλαγιές της Μεγκαλάγια.
Ο φωτογράφος του National Geographic Giulio Di Sturco επισκέφθηκε την περιοχή και τράβηξε μερικές εντυπωσιακές εικόνες από τη φυσική ομορφιά της και την καθημερινότητα των Khasi.
