Η Συνθήκη της Λωζάννης υπεγράφη στις 24/7/1923 μεταξύ της Τουρκικής κυβέρνησης από την μια πλευρά και μιας σειράς κρατών από την άλλη, ορίζοντας ουσιαστικά τα όρια του νεοσύστατου Τουρκικού κράτους.
Και η συμμετοχή σε αυτήν όλων των τότε «Μεγάλων Δυνάμεων» υποδηλώνει το αυτονόητο: Ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει χωρίς την συγκατάθεση τους κι αυτό δεν αφορά μόνον στις σχέσεις Ελλάδος-Τουρκίας.
Γιατί δεν πρόκειται για μια συνθήκη που ρυθμίζει αποκλειστικά και μόνον τις διαφορές μεταξύ ημών και των γειτόνων μας, αλλά ορίζει συνολικά το καθεστώς ανάμεσα στην Τουρκία και τις γειτονικές της χώρες, όπως το Ιράκ, την Συρία, τα κράτη της Βαλκανικής χερσονήσου, την Κύπρο που τότε τελούσε υπό Βρετανική κυριαρχία και τα Δωδεκάνησα που τότε κατείχαν οι Ιταλοί.
Επί πλέον, η συγκεκριμένη συνθήκη ορίζει το καθεστώς των Στενών των Δαρδανελίων και μια σειρά από ζητήματα με την Αίγυπτο και το Σουδάν.
Κι όταν ο κ. Ερντογάν αναφέρεται στην αναθεώρηση των «αδικιών» που υπέστη η Τουρκία το 1923, έχει κατά νου και τα… άλλα σύνορα της Τουρκίας, που μάλιστα προσφάτως έχουν παραβιαστεί πολλάκις από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις.
Την Κύπρο βέβαια την «τακτοποίησαν» το 1974 και το δράμα της Μεγαλονήσου είναι η προφανέστερη έμπρακτη αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάννης, από την πλευρά της Τουρκίας.
Δεν πρόκειται λοιπόν για μια νέα απειλή που «ξεφύτρωσε» ξαφνικά, αλλά για μια διαρκή τάση των Τουρκικών κυβερνήσεων να «αποκαταστήσουν» μέρος της πάλαι ποτέ Οθωμανικής κυριαρχίας, κινούμενες προς πάσα κατεύθυνση. Αυτό είναι το πρώτο «κρατούμενο» κι αν πρέπει να σχολιάσω κάτι είναι το ότι… όποιος παίζει με την φωτιά, κάποια στιγμή καίγεται!
Έχουμε όμως κι ένα νέο δεδομένο, στο οποίο μάλιστα αναφέρθηκε, μόλις τον περασμένο Ιούλιο, ο Τούρκος πρωθυπουργός, κ. Γιλντιρίμ, μιλώντας σε μια συγκέντρωση στελεχών του κυβερνώντος κόμματος. Ο κίνδυνος δηλαδή να διαμελιστεί η Τουρκία, επανερχόμενη περίπου στο καθεστώς που είχε ορίσει το 1920 η Συνθήκη των Σεβρών. Το «φάντασμα» αυτής της πιθανότητας, πλανάται πάνω από την Άγκυρα και είναι αυτό που την οδηγεί στο να «προλάβει» τις εξελίξεις διεκδικώντας περισσότερα. Πρόκειται για μια «κλασική» διαπραγματευτική πολιτική, που εφαρμόζεται σε κάθε ανάλογη περίπτωση: «Ζητάμε περισσότερα για να μείνουν τα πράγματα ως έχουν». Αυτό είναι το δεύτερο «κρατούμενο».
Αστρολογικά μάλιστα, οι μελλοντικές εξελίξεις φαίνεται να επιβεβαιώνουν τις Τουρκικές ανησυχίες, όχι βέβαια σε όλη τους την έκταση, αλλά κυρίως σε σχέση με το Κουρδικό ζήτημα. Πάντως, μια νέα Συνθήκη των Σεβρών, δεν πρόκειται να υπάρξει για κανέναν, αφού η δραστική συμμετοχή του Ποσειδώνα στον αστρολογικό χάρτη της (σε σύνοδο με τον Ήλιο) την κατέστησε και την καθιστά απλά έναν «ευσεβή πόθο» για τους τότε κερδισμένους.
Ωστόσο, τα πρώτα δυσάρεστα «μαντάτα» για την Τουρκία, όπως έχω ξαναγράψει, θα αρχίσουν να φτάνουν μέσα στην ερχόμενη Άνοιξη και τότε ο κ. Ερντογάν θα βρεθεί σε αρκετά δύσκολη θέση, αφού παρά τις όποιες σπασμωδικές κινήσεις, που όντως μπορεί να δημιουργήσουν πρόβλημα στην περιοχή, στην καλύτερη περίπτωση θα πρέπει να συμβιβαστεί με τα λιγότερα.
Αν όμως επικεντρωθούμε στην ίδια την Συνθήκη της Λωζάννης και την πιθανότητα μιας ριζικής αναθεώρησης της στην πράξη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όλους τους συμβαλλόμενους, χρονικά ο πρώτος «σταθμός» για να συμβεί αυτό είναι η περίοδος 2024-2027. Ίσως μάλιστα να υπάρξουν δύο φάσεις στον δρόμο της αναθεώρησής της, μια αρχική που θα την επιβεβαιώνει πανηγυρικά, στην λογική του «ο φόβος φυλάει τα έρμα» κι εκείνη που θα ακολουθήσει και θα την θέσει οριστικά στο παρελθόν… επιβεβαιώνοντας τις «Κασσάνδρες».
Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από την μελέτη των «προοδευτικών» συστημάτων του ωροσκοπίου της Συνθήκης (23/7/1923, Λωζάννη, λίγο πριν τις 19:00 σύμφωνα με τον ημερήσιο τύπο της εποχής).
Το 2024 δεν είναι ούτε πολύ κοντά αλλά ούτε και μακριά.
Θα ήταν λάθος όμως, να εκτιμήσουμε το τι θα ακριβώς θα συμβεί με βάση τα σημερινά δεδομένα, αφού έχουμε μπροστά μας πολύ σημαντικές παγκόσμιες εξελίξεις, όπως για παράδειγμα την «μετάβαση» της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που είναι σήμερα, την γενικευμένη κρίση αξιών στην Δύση αλλά και την περαιτέρω ενίσχυση της Ρωσικής επιρροής στην Ανατολική Μεσόγειο και αλλού. Για ότι νέο συμφωνηθεί λοιπόν, θα χρειαστεί και η συγκατάθεση της «Αρκούδας», πέρα από εκείνη των… γνωστών και μη εξαιρετέων συμμάχων μας, είτε εντός, είτε εκτός εισαγωγικών.
Το πέρασμα του Πλούτωνα στον Υδροχόο το 2024 αναμένεται να «κλειδώσει» αυτές τις γεωπολιτικές μεταβολές, δρομολογώντας μεταξύ άλλων και ριζικές αλλαγές στο status quo της περιοχής, ιδιαίτερα κατά την περίοδο 2024-2030.
Ας μην πηγαίνει ο νους μας όμως μόνον στα δικά μας ζητήματα Εθνικής κυριαρχίας. Για τους «Μεγάλους» προηγείται ο έλεγχος των Στενών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών κι εκεί θα «παιχτούν» όλα!
