Μπορεί να σας φανεί σαν μια ταινία επιστημονικής φαντασίας (και ίσως να γίνει κάποια στιγμή), όμως το Biosphere 2 ήταν πραγματικό. Πριν περίπου 30 χρόνια, μια ομάδα από επιστήμονες, επιχειρηματίες και φιλοσόφους αποφάσισαν να πάρουν μέρος σε ένα φιλόδοξο και πολύ δύσκολο πρότζεκτ.
Να φτιάξουν ένα ζωντανό εργαστήριο, έναν νέο πλανήτη, αποκομμένο από τον κόσμο, στο οποίο θα εξέταζαν την κλιματική αλλαγή, τον αποικισμό του διαστήματος, και τις διάφορες λειτουργίες της γης. Για 2 χρόνια έμειναν κλεισμένοι στην έρημο του Μεξικό εξασφαλίζοντας μόνοι την τροφή τους, παράγοντας οι ίδιοι το μεγαλύτερο ποσοστό του οξυγόνου που είχαν ανάγκη και ανακυκλώνοντας τα απορρίμματά τους κάνοντας κομποστοποίηση. Tα μέλη του πληρώματος επίσης διεξήγαγαν τις δικές τους έρευνες για το πώς μπορεί ο άνθρωπος να χειριστεί την βιόσφαιρα χωρίς να επηρεάσει τον πλανήτη.
Το δαπανηρό πείραμα πήρε εξαρχής μεγάλη δημοσιότητα και αντιμετωπίστηκε με καχυποψία από την αρχή. Δώδεκα ημέρες μετά την έναρξη της αποστολής, η Jane Poynter έκοψε το δάχτυλό της σε μια αλωνιστική μηχανή και έπρεπε να εγκαταλείψει τη φάρμα για ιατρική φροντίδα. Όταν επέστρεψε ώρες αργότερα, είχε μια τσάντα μαζί της. Ισχυρίστηκε ότι η τσάντα περιείχε μόνο σχέδια, ανταλλακτικά και εργαλεία όμως τα μέσα ενημέρωσης άδραξαν την ευκαιρία για να επικρίνουν το πείραμα.
Και αν μπήκαν με τις καλύτερες διαθέσεις, η ζωή άρχιζε να διαταράσσεται διαρκώς. Το φαγητό που παρήγαγαν ήταν λίγο, τα ζώα που είχαν στο εργαστήριο κατανάλωναν πολύ μεγάλες ποσότητες υλικών που χρειάζονταν, ο αέρας λιγόστευε καιρό με τον καιρό. Αν σε αυτό προσθέσετε και την έλλειψη επικοινωνίας και την αλλαγή των σχεδίων τους, όπως και τους καυγάδες τους, τότε μπορείτε να καταλάβετε τι ακριβώς συνέβαινε μέσα στο ράντσο Synergia, εκεί που πραγματοποιείτο το πρότζεκτ Biosphere 2.
Μέχρι την άνοιξη του 1992, οι Βιοσφαιριστές είχαν χάσει ένα σημαντικό ποσοστό του σωματικού τους βάρους, και στις αναφορές τους έλεγαν διαρκώς πως δεν είχαν αρκετό φαγητό, το οποίο ήταν εξαιρετικά χαμηλό σε θερμίδες, χωρίς θρεπτικά συστατικά, μια διατροφή που αναπτύχθηκε από μέλος του πληρώματος, τον υπεύθυνο, Roy Walford. Έτρωγαν τόσες πολλές γλυκοπατάτες που ένα μέλος του πληρώματος, Jane Poynter, έβλεπε το δέρμα του να αλλάζει χρώμα και να γίνεται πορτοκαλί!
Τα κοτόπουλα τους δεν παρήγαγαν αρκετά αυγά, τα εκτρεφόμενα ζώα χρησιμοποιούσαν πολύτιμους πόρους και έπρεπε να σφαγούν, τα περισσότερα έντομα και οι μέλισσες εξαφανίστηκαν, τα μυρμήγκια και κατσαρίδες πολλαπλασιάστηκαν, τα μέλη του πληρώματος έτρωγαν τους σπόρους που προορίζονται για την καλλιέργεια, και μια αφύσικα υψηλή νέφωση παρεμπόδιζε την παραγωγή τροφίμων. Η νέφωση συνέβαλε επίσης σε χαμηλά επίπεδα οξυγόνου στη βιόσφαιρα, η οποία έγινε ένα σοβαρό ζήτημα για την αποστολή. Όπως έγραφαν στην αναφορά, δεν μπορούσαν να κάνουν πάνω από 3 βήματα χωρίς να σταματήσουν για να ξεκουραστούν.
Οι καυγάδες αυξήθηκαν, το πλήρωμα χωρίστηκε στα δύο. Δύο από τους επιστήμονες όμως, η Jane Poynter και ο Taber MacCallum, οι οποίοι έγιναν ζευγάρι όταν άρχισε το πείραμα, παντρεύτηκαν λίγο μετά την έξοδό τους από το Synergia. Πολλοί που μελέτησαν το πρότζεκτ διαπίστωσαν πως το συγκεκριμένο εγχείρημα παρουσιάστηκε σε βιβλιογραφία ως αίρεση, από τον ιδρυτή της John Alen, ο οποίος έπεισε τους επιστήμονες πως πρέπει να προετοιμαστούν για τον επόμενο Αρμαγεδδώνα.
Το 1994 έγινε δεύτερη προσπάθεια για μια ομάδα επιστημόνων να μελετήσουν με τη σειρά τους τη συνέχεια του πρότζεκτ, το οποίο όμως διακόπηκε απότομα 6 μήνες μετά τον εγκλεισμό τους.
Μια αίρεση, ένα παιχνίδι επιβίωσης, ή απλά μια ομάδα επιστημόνων που θέλησαν να κάνουν πειράματα; Είκοσι χρόνια μετά την έναρξη του έργου, τα ερωτήματα εξακολουθούν να υπάρχουν σχετικά με το τι πραγματικά συνέβη εκεί. Το περιοδικό TIME τοποθέτησε το Biosphere 2 μεταξύ των «100 χειρότερων ιδεών του αιώνα». Πάντως το Synergia είναι πλέον ανοιχτό για το κοινό για να δείτε από κοντά πώς ήταν.
