Λοιπόν ας το παραδεχτούμε. Όλοι μας είμαστε λίγο ερωτευμένοι με τους εξωτερικούς πλανήτες . Μας αρέσει να διαβάζουμε και να γράφουμε για αυτούς. Είναι σαν σταρ του σινεμά, τέλειοι και απρόσβλητοι. Επιδεικτικοί, απρόσεκτοι, δυνατοί, μας πιέζουν συνεχώς και δεν μας ενοχλεί ιδιαίτερα –μέχρι να συμβεί κάτι πραγματικά απαίσιο.
Από όλους τους εξωτερικούς πλανήτες, ο Ποσειδώνας είναι ο πιο θανατηφόρος. Φοβόμαστε λίγο τον Πλούτωνα, ο οποίος συμπεριφέρεται σαν γκάνγκστερ. Ίσως τον αγαπάμε, αλλά αν ξεπεράσουμε τα όρια, θα μας πυροβολήσει, έτσι ξέρουμε πως πρέπει να προσέχουμε γύρω του. Ο Ουρανός είναι η τρελή ιδιοφυΐα, το ανισόρροπο φρικιό, ο εξωγήινος, ο απροσάρμοστος που μας συναρπάζει. Είναι συναρπαστικός, αλλά μπορεί να μας εγκαταλείψει την επόμενη μέρα, έτσι δεχόμαστε αυτά που έρχονται και ελπίζουμε για το καλύτερο. Τώρα ο Ποσειδώνας είναι κάτι διαφορετικό…
Ο κίνδυνος του Ποσειδώνα είναι πως δεν θα τον δούμε να έρχεται, και όταν κάνει το ξόρκι του δεν μπορούμε να του ξεφύγουμε. Στην αρχή, δεν μας πειράζει –και ύστερα είναι πολύ αργά. Και ο Πλούτωνας και ο Ουρανός μπορούν να μας πληγώσουν ξαφνικά. Μας αφήνουν πληγωμένους, λιωμένους, ίσως καμένους, αλλά το μυαλό μας είναι άθικτο. Ο Ποσειδώνας δεν σταματά αν δεν φτάσουμε τον απόλυτο πάτο, και συχνά χρειάζεται λίγος χρόνος για να φτάσουμε εκεί.
Ο Ποσειδώνας ποτέ δεν απαιτεί, ποτέ δεν μας ζητά να παραδοθούμε. Μας αποπλανεί για να παραδοθούμε σε αυτόν με τη δική μας θέληση. Ψίθυροι υποσχέσεων, ευλογίας, τελειότητας. Ο Ποσειδώνας μας λέει πως όλα μας τα προβλήματα θα εξαφανιστούν, και πως δεν θα επιστρέψουν ποτέ ξανά, όσο καιρό βρίσκεται γύρω μας. Ο Ποσειδώνας είναι η ερώτηση που δεν ξέραμε πως κάναμε, αλλά που τώρα έχει απαντηθεί και τα πάντα αισθάνονται περιέργως ολοκληρωμένα. Ο Ποσειδώνας περιστρέφεται γύρω μας μέχρι να μην ξέρουμε που τελειώνουμε εμείς και που αρχίζει εκείνος. Και τότε μας ξελογιάζει πέρα από τη καρδιά και το μυαλό. Ξελογιάζει τη ψυχή μας. Κάτω από το ξόρκι του Ποσειδώνα γινόμαστε ένα με το όλο, με όλες τις εμπειρίες, τις γνώσεις, τα συναισθήματα. Πνίγουμε και απελευθερώνουμε τα βάρη του εαυτού μας, τον εγωισμό μας, τη συνείδησή μας. Αυτό αλλιώς ονομάζεται θάνατος .
Όσοι ζουν με μία βαριά επιρροή Ποσειδώνα συχνά βιώνουν Ποσειδώνιες εμπειρίες και βρίσκονται ταυτόχρονα σε έκσταση και σε απόγνωση. Αυτό μπορεί να ισχύει για πνευματικά, δημιουργικά, ψυχολογικά ή θέματα που αφορούν τις σχέσεις. Μπορούμε να βιώσουμε ευλογία και οικειότητα τη μία εβδομάδα, και την επόμενη να πέσουμε στην παγίδα του Ποσειδώνα πως τίποτα δεν έχει σημασία. Δεν είναι μία παραλλαγή μανιακής κατάθλιψης, αλλά έχει να κάνει με το ότι οι προοπτικές μας αλλάζουν σύμφωνα με την επιρροή του Ποσειδώνα. Το περίεργο είναι πως συχνά όταν είμαστε σε επαφή με τον Ποσειδώνα, νιώθουμε ξεκάθαροι. Συχνά ζούμε στη γκρι περιοχή ανάμεσα στον ολοφάνερο και κρυφό κόσμο, επειδή ο Ποσειδώνας αλλάζει την προοπτική στον τρόπο που ο κόσμος τη δημιουργεί.
Ο Ποσειδώνας μας επιτρέπει να δούμε και να νιώσουμε πράγματα που δεν μπορούν οι μη Ποσειδώνιοι. (Ο Ποσειδώνας είναι πάντα κάπου στο χάρτη. Η θέση του υποδηλώνει πως έχουμε μεγαλύτερη ευαισθησία, και μπορούμε να δούμε πέρα από τοίχους.) Όταν ακολουθούμε το ένστικτό μας σε περίεργες καταστάσεις, είναι επειδή έχουμε περισσότερες πληροφορίες από όσες νομίζουμε μέσα μας. Όμως, αν οι αποφάσεις μας δεν βασίζονται στη ψυχή αλλά στον εγωισμό, τότε το ταξίδι αυτό είναι προορισμένο να αποτύχει. Ο Ποσειδώνας δεν έχει χρόνο για τον άπληστο εγωισμό, και όταν ο Ποσειδώνας τρέχει με μεγάλες ταχύτητες, μία ζωή βασισμένη στο εγώ που δεν προσφέρει τίποτα, στο τέλος θα οδηγήσει στην χειρότερη τιμωρία του Ποσειδώνα, την απώλεια του εαυτού.
Ένα από τα πιο θανατηφόρα δηλητήρια του Ποσειδώνα είναι ο τρόπος που μας πείθει πως υπάρχει τελειότητα. Οπουδήποτε και αν πέφτει, οτιδήποτε και αν κυβερνά, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με λαχτάρα κάποιου βαθμού.
Οι Ποσειδώνιοι ποτέ δεν αισθάνονται ολοκληρωμένοι. Ονομάζεται θεία δυσαρέσκεια. Η θεία δυσαρέσκεια είναι μία φράση χαρούμενου προσώπου που τη χτυπά η λαχτάρα του Ποσειδώνα, η δημιουργική δύναμη πίσω από την αιώνια ανησυχία, η πείνα για θεϊκότητα, χωρίς να μπορεί να ικανοποιήσει την προσωποποίηση του κόσμου. Η προσωποποίηση έχει να κάνει με όρια, και ο Ποσειδώνας δεν θέλει να αισθάνεται παγιδευμένος. Η θεία δυσαρέσκεια είναι υπεύθυνη για όλη τη δημιουργική παραγωγή στον κόσμο. Είναι μία από τις κύριες λειτουργίες του Ποσειδώνα σαν ανώτερη οκτάβα της Αφροδίτης. Συνδέει τους μικρούς μας εαυτούς με το μεγάλο και μας εμπνέει να κάνουμε κάτι με τα οράματά μας.
Αλλά αυτή η ίδια λαχτάρα για ολοκλήρωση είναι αυτή που τραβά τον Ποσειδώνα στον εθισμό, που μπορεί να περιλαμβάνει και τον εθισμό σε μία σχέση. Οι εθισμοί καταστρέφουν τα όρια του εγώ, η ολοκλήρωση είναι λάθος, η ευλογία είναι λάθος. Καθώς το εγώ προβάλλει τις υποχρεώσεις του, εμείς δεν θέλουμε τίποτε άλλο πέρα από ευλογία. Η εγκατάλειψη του ξεχωριστού εαυτού, και η πραγματική ζωή καθώς και οι πνευματικές υποχρεώσεις που σχετίζονται με αυτή, μπορούν να είναι μεθυστικές όπως ένα ναρκωτικό.
Στη συναστρία, αυτή η λάθος ευλογία παίρνει τη μορφή ενός άλλου ανθρώπου. Χρειαζόμαστε αυτό το άτομο. Δεν έχουμε ζωή χωρίς αυτό το άτομο. Αυτό το άτομο είναι ότι ονειρευτήκαμε και ότι ονειρευόμαστε. Ευτυχώς, οι έμπειροι Ποσειδώνιοι μαθαίνουν να αναγνωρίζουν τα σήματα κινδύνου (εξάρτηση, απώλεια εαυτού, δικαιολογίες, εμμονές), και ύστερα από λίγο ξέρουν τι να προσέχουν. Όσοι δεν παλεύουν με τον Ποσειδώνα σε καθημερινή βάση, μπορούν να αποτελέσουν τα χειρότερα θύματα . Πάντα εκπλήσσονται.
Ο Ποσειδώνας στη συναστρία μας επιτρέπει να κοροϊδέψουμε τον εαυτό μας. Είναι πράγματι η ενσάρκωση της τελειότητας; Είναι κάποιος που δεν μπορούμε να ζήσουμε μακριά του; Όχι. Είναι απλά μία ιστορία που μας λέει ο Ποσειδώνας, αλλά η ιστορία αυτή είναι τόσο ισχυρή, τόσο αληθινή, τόσο εναρμονισμένη στη ψυχή μας που την πιστεύουμε ολοκληρωτικά. Ο Ποσειδώνας είναι ο καλύτερος σκηνοθέτης όλων των εποχών, και φτιάχνει μια ταινία μόνο για εμάς.
Ένα πράγμα που πρέπει να θυμόμαστε όταν αντιμετωπίζουμε τον Ποσειδώνα σε μία συναστρία, είναι το γεγονός πως όταν μας προδίδουν οι άλλοι, στην πραγματικότητα έχουμε προδώσει τον εαυτό μας. Ο εαυτός μας τυφλώθηκε από το ξόρκι του Ποσειδώνα, με αποτέλεσμα να μας κοροϊδέψει; Δεν είμαστε θύματα. Οι διάσημες ψευδαισθήσεις του Ποσειδώνα έχουν ένα σκοπό –είναι ακριβείς και προσπαθούν να αποκαλύψουν τα τυφλά μας σημεία. Συχνά, αυτά τα τυφλά σημεία καλύπτουν πράγματα που δεν θέλουμε να δούμε, που κακομεταχειριζόμαστε, που αγνοούμε. Η αναπαράσταση αυτής της πατέντας όταν ο Ποσειδώνας είναι κομμάτι της συναστρίας μας αναγκάζει να ξαναζήσουμε τον τρόμο, επειδή τα τυφλά μας σημεία μας εμποδίζουν να συνδεθούμε σωστά με τον εξωτερικό κόσμο.
Το κόλπο για να ζήσουμε με τον Ποσειδώνα, είτε στον γενέθλιο χάρτη είτε σε μία συναστρία, είναι να παραμείνουμε στέρεοι. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τα κύματα να μας οδηγήσουν στη θάλασσα . Πρέπει να ξέρουμε πότε να τραβηχτούμε, πότε να μείνουμε χώρια. Πρέπει να έχουμε κάτι βαρύ και αληθινό από τη Γη (λίγο Κρόνο, ίσως) για να κρατήσουμε τον Ποσειδώνα και εμάς στη θέση μας. Χρειαζόμαστε τον αέρα για να είμαστε λογικοί και να ξέρουμε που βρισκόμαστε. Και χρειαζόμαστε φωτιά για να διαβάσουμε τα σημάδια που θα μας πουν πως έρχεται καταιγίδα και πως πρέπει να φύγουμε γρήγορα προτού πνιγούμε. Όταν τα πράγματα χειροτερέψουν πραγματικά, τότε η απάντηση είναι σχεδόν πάντα στη Παρθένο. Απλά κάντε κάτι χρήσιμο. Κάτι πραγματικό.
Η κοινή λογική λέει πως στη συναστρία, το άτομο που έχει τον Ποσειδώνα θα μαγέψει το άτομο που έχει τον εσωτερικό πλανήτη. Ειλικρινά αυτό δεν το έχω δει ποτέ. Πρέπει να πω πως έχω παρατηρήσει να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το άτομο με τον Ποσειδώνα, μαγεύεται από το άτομο με τον εσωτερικό πλανήτη. Τουλάχιστον στην αρχή. Οι επιπλοκές του ατόμου με τον εσωτερικό πλανήτη βγαίνουν αργότερα στη σχέση, όταν δεν μπορούν να διαχειριστούν την πορεία του ποσειδώνιου ατόμου. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στις αντιθέσεις.
Σε αυτές τις περιπτώσεις συγκεκριμένα, η ενέργεια του Ποσειδώνα προβάλλεται πάνω στον εσωτερικό πλανήτη. Ο πλανήτης εκπροσωπεί κάτι που ο Ποσειδώνας πρέπει να μάθει ή να γίνει. Το άτομο εκπροσωπεί αυτό το μάθημα, μαζί με την ψευδαίσθηση της ολοκλήρωσης. Ο ενθουσιασμός είναι αναπόφευκτος. Αυτό συμβαίνει και με λιγότερο δύσκολες όψεις, αλλά η αντίθεση είναι η κυριότερη και την ακολουθεί το τετράγωνο.
Στα παιδικά μας χρόνια, η ζωή με τον Ποσειδώνα μπορεί να είναι μαρτύριο. Ξανά και ξανά, πεινάμε για τα μη προσβάσιμα, και δεν το αντέχουμε. Ερωτευόμαστε ανθρώπους που είναι ομοφυλόφιλοι, παντρεμένοι, διάσημοι και δαγκώνουμε τη λαμαρίνα για τα καλά. Θέλουμε τις ζωές που δεν μπορούμε να έχουμε. Επικεντρώνουμε την ενέργειά μας σε κάτι, σε οτιδήποτε μπορεί να μας δώσει ολοκλήρωση, αλλά αυτό ποτέ δεν έρχεται (τουλάχιστον όχι έτσι όπως το περιμένουμε).
Αργότερα, αφού ζήσαμε αρκετή πραγματικότητα, συνεχίζεται η επίθεση του Ποσειδώνα. Όμως γίνεται πιο εύκολο αν καταλάβουμε πως μπορούμε να έχουμε μερικά από τα πράγματα που μας υπόσχεται ο Ποσειδώνας (ακόμα και λίγη ευλογία). Στο τέλος, μαθαίνουμε πως το μυστικό της επιβίωσης από τον Ποσειδώνα είναι να διατηρήσουμε ορθάνοιχτη τη καρδιά μας, όσο δύσκολο και αν είναι ύστερα από ένα επεισόδιο με τον Ποσειδώνα. Θα μπούμε στον πειρασμός να κλείσουμε τον Ποσειδώνα έξω από τη ζωή μας, και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα από όλα. Όταν τα κάνουμε, ζούμε τη ζωή μας χωρίς μαγεία, χωρίς τον ενθουσιασμό να βλέπουμε τις ελπίδες μας, τις ευχές και τα όνειρα (με σκληρή δουλειά) να γίνονται πραγματικότητα. Χωρίς τον Ποσειδώνα, νιώθουμε αποκομμένοι από τις πιθανότητες που μας παρέχει το σύμπαν . Και πάλι, πρέπει να προσέχουμε ιδιαίτερα αυτό το πλανήτη, αλλιώς θα μας μαγέψει ξανά και θα βρεθούμε για άλλη μια φορά στη μέση του πουθενά, αναγκαζόμενοι να βρούμε το δρόμο μας για το σπίτι.
Οι ανταμοιβές του Ποσειδώνα δεν είναι φυσικές. Δεν είναι σαν τις ανταμοιβές που έρχονται με τον Κρόνο, ούτε τα οφέλη που λαμβάνουμε αν χρησιμοποιήσουμε στο μέγιστο την επιρροή του Άρη ή του Ερμή. Όμως το να δουλεύουμε με τον Ποσειδώνα έχει και τα πλεονεκτήματά του.
Η διαύγεια είναι ένα από αυτά, όσο περίεργο και αν ακούγεται. Όταν η μεροληψία της Παρθένου εφαρμόζεται στον Ποσειδώνα, η ομίχλη εξαφανίζεται και αποκτούμε έμπνευση. Μπορούμε να δούμε πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί, να δημιουργήσουμε πράγματα που δεν πιστεύαμε πως είναι πιθανά και ναι, να νιώσουμε επίπεδο συνείδησης που δεν έχουμε ξανανιώσει ποτέ. Συνειδητοποιούμε πως η ευλογία και η χαρά είναι πιθανότητες του κόσμου. Ο Ποσειδώνας μας επιτρέπει να δούμε πέρα από τις ψευδαισθήσεις των γήινων ορίων και να συνειδητοποιήσουμε πως το απόλυτο όριο, το σχίσμα ανάμεσα στο «εγώ» και στο σύμπαν είναι μία ψευδαίσθηση. Ο Ποσειδώνας μας μαθαίνει πως οτιδήποτε επηρεάζει κάτι, επηρεάζει τα πάντα.
Στην συναστρία, ο Ποσειδώνας μας δίνει στοργή. Μπορεί να μας δώσει ακόμα και συναισθηματική ταύτιση, αν πιέσουμε τον εγωισμό μας και τον απομακρύνουμε. Ο Ποσειδώνας μας επιτρέπει να λατρέψουμε τους συντρόφους μας και να συγχωρήσουμε τα ελαττώματά τους, καθώς γνωρίζουμε πολύ καλά τα δικά μας. Ο Ποσειδώνας μας επιτρέπει να μάθουμε πραγματικά τους συντρόφους μας, και να τους επιτρέψουμε να μας μάθουν και εκείνοι. Η ποσειδώνια εμπιστοσύνη είναι η πιο θαρραλέα και ανώτερη μορφή εμπιστοσύνης. Δίνουμε τον εαυτό μας ολοκληρωτικά και με τη θέλησή μας, διότι ξέρουμε πως ό, τι και αν συμβεί θα επιβιώσουμε. Ο Ποσειδώνας μας επιτρέπει να δούμε το θεϊκό στην ομορφιά του άλλου, σε μία χειρονομία ή σε έναν ψίθυρο. Μας επιτρέπει να ζούμε χέρι-χέρι με μία ανώτερη δύναμη και να παραδοθούμε με χάρη, γνωρίζοντας ακριβώς τι κάνουμε.
